Columns

2 oktober 2024 – In deze rubriek stellen we iedere editie van De Zuidwester vijf vragen aan een van de bewoners van Kanaleneiland, Transwijk of de Merwedekanaalzone. Abdessamad Bouras, ook wel Samad, bezorgde maar liefst negen jaar lang De Zuidwester. Vier keer per jaar verspreidde hij duizenden kranten, in de beginjaren soms wel 18.000 exemplaren per keer. Tegenwoordig woont hij in een dorp vlakbij Utrecht en is hij gestopt met bezorgen. Tijd om hem vijf vragen te stellen over zijn ervaringen. Tekst en beeld Manon Sas 1 – JE HEBT NEGEN JAAR DE ZUIDWESTER BEZORGD. HEB JE IN DIE TIJD OOK BIJZONDERE MOMENTEN MEEGEMAAKT? “Zeker! Ik kan het prima naar mijn zin hebben in mijn eentje. Het was heerlijk om buiten te zijn, vooral bij mooi weer of in de sneeuw. Je ziet veel tijdens het bezorgen, en het is ook nog eens een goede manier om in beweging te blijven. Soms kreeg ik van aardige mensen een drankje aangeboden. Overigens was niet iedereen blij met De Zuidwester. Zo bezorgde ik een keer een krant bij een snackbar en riepen ze: ‘Wat voor troep gooi je nou weer naar binnen?’ Maar daar trok ik me nooit veel van aan.” 2 – ZIJN ER OOK MINDER LEUKE MOMENTEN GEWEEST? “Ja, een keer werd mijn fietstas gestolen tijdens het bezorgen. Terwijl ik rondkeek bij de fietsen, kwam de politie vragen wat ik aan het doen was. Blijkbaar had iemand hen gebeld. Ik had op dat moment geen identiteitsbewijs bij me, dus kreeg ik ook nog een boete.” 3 – WAT VIND JE DE MOOISTE PLEKKEN IN KANALENEILAND EN TRANSWIJK? ‘“Kanaleneiland heeft veel mooie plekken! De hoge, witte toren en de omliggende straten en de nieuwe gebouwen bij de brug, waar het altijd rustig is. ” 4 – EN VERDER? Veel plekken in Transwijk en ook de hoge flats bij de Aziëlaan vind ik mooi.” 5 – WAAR KOM JE GRAAG OP KANALENEILAND? “Ik kom graag op de Rooseveltboulevard, vooral als het mooi weer is.” DANK JE WEL, SAMAD, VOOR NEGEN JAAR TROUWE DIENST ALS BEZORGER VAN DE ZUIDWESTER!

1 oktober 2024 – Anne woont aan de Monnetlaan, is getrouwd en heeft twee jonge kinderen. Ze bespreekt in haar columns de ‘flat’-way of living. Tekst Anne Rietveld – Illustratie Manon Sas Als je aan het einde van je werkdag de binnentuin in fietst en het je opvalt dat het gras wel een stukkie korter is. Of als je in het trappenhuis bent en de vlekken van lekkende vuilniszakken verdwenen zijn en de geur van schoonmaakmiddel je tegemoetkomt. Of als je naar de flat tegenover de jouwe kijkt en denkt “goh, de overburen kunnen wel een likje verf gebruiken”, denk dan niet dat de betreffende bewoner zelf even dapper op zijn ladder met een kwast in zijn hand de boel gaat bewerken. Nee, daar zit dus een hele vereniging achter. Bij het kopen van een appartement treed je toe tot de VvE (Vereniging van Eigenaren). Hieraan moet je een bijdrage betalen. Dit kun je vervelend vinden, maar er worden fijne en noodzakelijke dingen van gedaan. Ik ben in ieder geval tevree met de VvE, alleen heeft de populariteit van de VvE het zwaar te verduren. Als er door het bestuur in de binnentuin een borrel wordt georganiseerd, dan sta je in de zeikende regen met een zeer select groepje een kopje thee te drinken. En op de jaarlijkse vergadering zijn de enthousiastelingen ook op één hand te tellen. Een enkeling, zoals ondergetekende, heeft het braaf in de agenda genoteerd. Dus zo geschiedt het dat we met anderhalve man en een paardenkop zitten te vergaderen. Weliswaar erg gezellig, helaas niet heel nuttig. Om besluiten te kunnen nemen, moet een minimaal aantal eigenaren aanwezig zijn. Een ander nadeel van het vergaderen met een zeer select gezelschap, is dat wanneer er om vrijwilligers wordt gevraagd voor het een en ander, je niet kunt wegkijken en denken “mijn buurman doet het wel”. Dus je begrijpt: nu ben ik sinds de laatste vergadering samen met een bevriende buurman Commissie Vernieuwing Trappenhuis

1 oktober 2024 – ‘De scholen zijn weer begonnen.’ Als ik door de stad fiets, zie ik de borden overal staan. Het geeft me altijd een dubbel gevoel. Enerzijds vind ik het jammer dat de zomervakantie weer voorbij is (ik hoop dat jullie ook zo’n fijne zomer hadden!), anderzijds is het ook leuk om – vol nieuwe energie – weer aan de slag te gaan. En dus ’s ochtends weer broodtrommels te vullen en m’n kinderen naar school te brengen. Ook in Zuidwest zijn de scholen weer van start gegaan, mét een nieuwe aanwinst. Aan de Grebbeberglaan 7 is Descart geopend: een creatieve middelbare school waar nu 1100 (en op termijn 1400) leerlingen zitten. Het schoolgebouw van Descart is onderdeel van de multifunctionele accommodatie ‘Nieuw Welgelegen’ en helemaal toegerust op hun onderwijsconcept, met danszalen, muziekstudio’s, ruimtes voor toneel, een eigen theater en natuurlijk alle bètalabs. Als het gaat om het basisonderwijs zien we dat veel scholen in Zuidwest ook dit schooljaar een Rijke Schooldag aanbieden. Mooi nieuws! De Rijke Schooldag komt erop neer dat het reguliere onderwijs – of een reguliere schooldag – wordt uitgebreid met bijvoorbeeld sport, muziek, huiswerkbegeleiding of andere activiteiten die goed zijn voor de ontwikkeling van kinderen. Afgelopen jaar werden er in de gymzaal van Hart van Noord en de gymzaal aan de Afrikalaan bijvoorbeeld skateworkshops gegeven, en op het wijkbureau konden kinderen van verschillende scholen zich aansluiten bij het kinderpersbureau. MBO Utrecht leverde de laptops waar de kinderen op konden werken. ‘Ongelijk investeren voor gelijke kansen’, één van onze prioriteiten als stadsbestuur, kan soms een beetje abstract klinken, maar ik vind de Rijke Schooldag een heel goed voorbeeld: extra geld voor individuele leerlingen en scholen die dat het hardste nodig hebben. Ik heb zin in de periode die voor ons ligt. Er staan mooie dingen op stapel, in de stad en in Zuidwest. Het lijkt me leuk om daar met u over in gesprek te gaan. Op 11 oktober zijn we met het hele college van burgemeester en wethouders op werkbezoek in Kanaleneiland. Tussen 9.30 en 10.30 uur zijn we in de Alexandertuin (die trouwens echt heel erg mooi is geworden!). Voel je vrij om langs te lopen. Aanmelden is niet nodig, we zouden het hartstikke leuk vinden om wijkbewoners te ontmoeten. En voor wie op dat moment niet kan is er altijd het maandelijkse wijkspreekuur (meer informatie daarover is te vinden op de website van de gemeente Utrecht). Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: het allerleukste aan het wethouderschap is het contact met de mensen in de stad, en dan in het bijzonder in ‘mijn’ wijkjes! Ik wens iedereen – kinderen én ouders – veel succes voor het nieuwe schooljaar, en heel graag tot gauw. Dennis de Vries (PvdA) is sinds juni vorig jaar de wijkwethouder van Zuidwest. Eén keer per maand houdt Dennis wijkspreekuur. Voor meer informatie over wanneer de wijkspreekuren zijn: www.utrecht.nl/wonen-en-leven/wijken/wijk-zuidwest/uw-initiatief-en-invloed/wijkspreekuur-zuidwest/   

1 oktober 2024 – Een paar keer per week ga ik ‘s morgens socializen op het speelveld in het park. Gezellig met de andere honden de laatste roddels bespreken, wat rennen, de bal vangen, nog wat roddelen, klagen over het gebrek aan snoepjes die we van onze baasjes krijgen en dat soort dingen. Als dame van inmiddels acht jaar oud, moet je er wel op je best uit zien. Hoe ik dat doe? Lees mee! 8.00 UUR Wakker worden. Rustig aan en bedenken of ik al uit bed wil. Soms wel, soms niet. Vandaag maar eens niet. Nog een half uurtje dutten. 8.30 UUR Nog een keer wakker worden, nu is mijn baasje ook al flink aan de wandel en eten aan het maken. Tijd voor mijn ochtendyogasessie. Ik heb die downward en upward dog echt volledig in de pootjes. Ik moet natuurlijk een beetje soepel blijven als ik met die jonkies van twee ga spelen, anders hou ik ze echt niet meer bij. Baasje is dat stinkende drankje aan het maken wat ze iedere ochtend drinkt, anders “kan ze niet functioneren” zegt ze. Nou, ik zou niet met dat spul kunnen functioneren. Het ruikt zo vies! 9.15 UUR Huh? Wat? Ik moet weer in slaap gedommeld zijn. Ik was ‘even’ op het bed van mijn baasje gesprongen. Daar kan ik al liggend uit het raam kijken en heb ik het beste uitzicht over de buurt. Het raam staat open en ik denk dat ik door het nazomerbriesje weer in slaap gevallen ben. Ik moet nu wel maken dat ik opsta en ga wandelen, want anders komt ze met me-di-cij-nen. Ze zegt dat het moet van de Witte Jas, dat ik me anders heel erg rot ga voelen. Eigenlijk krijg ik ze altijd. Of ik nu wil of niet. Het goede nieuws is dat daarna mijn ontbijt klaarstaat: een bordje vlees uit blik! Zo lekker! 9.30 UUR Komt ze weer met die stomme borstel. Ik wil die borstel helemaal niet, want dan gaat mijn haar raar zitten. Waarom laat ze me niet gewoon zelf mijn haar doen. Bah bah. Volgens baasje kan dat niet omdat er dan klitten in komen. Nou, je krijg zelf klitten. Stom dit zeg. Ook komt ze met een of ander spulletje wat ze op mijn neus smeert. Op mijn mooie, keurige neusje. Zonnebrandcrème ofzoiets? Het zal allemaal wel, ik ben klaar voor de dag. 9.40 UUR Eindelijk krijg ik mijn riem om. Mooi roze met grijs, fashionable zoals ik ook ben. We gaan naar buiten. Het park in. Spelen. Al dat werk zodat ik bij mijn vrienden op mijn paasbest voor de dag kan komen.

30 september 2024 – Bij Bibliotheek Kanaleneiland bieden we veel meer dan enkel een uitgebreide collectie boeken. We zijn er om alle Utrechters te ondersteunen en te versterken. Ons doel is om iedereen in Utrecht de kans te geven hun volledige potentieel te benutten, grip te krijgen op een steeds complexere en digitalere samenleving, en actief deel te nemen aan de gemeenschap. ACTIVITEITEN EN DIGICAFÉ Elke maand organiseren we diverse activiteiten die gericht zijn op het verbeteren van taal- en digitale vaardigheden. In onze ‘Lees en Schrijf Kast’ vind je zorgvuldig geselecteerde boeken om de Nederlandse taal te leren en te oefenen. Verder kun je elke laatste woensdag van de maand van 10.00 tot 12.00 uur terecht in ons Digicafé, waar verschillende digitale thema’s worden besproken. We bieden op de tweede dinsdag van de maand de workshop Digi-Dinsdag, waar je praktisch aan de slag kunt met digitale vaardigheden. Raadpleeg de agenda van de bibliotheek voor meer informatie. OEFENPLEIN Nieuw is ons Oefenplein, dat vanaf 11 september dagelijks geopend is. Hier kun je gratis je taal- en digitale vaardigheden oefenen op de computer. Dit is geen cursus of training, maar een open inloopmogelijkheid voor iedereen, ongeacht of je lid bent van de bibliotheek. Op dinsdagen en vrijdagen van 10.00 tot 12.00 uur staan vrijwilligers van Digiwijs klaar om je te helpen met je vragen. Daarnaast nemen we deel aan de landelijke Week van Lezen en Schrijven, waarin we samen met onze netwerkpartners extra aandacht besteden aan het versterken van taal- en digitale vaardigheden. INLOOPSPREEKUUR Bij Bibliotheek Kanaleneiland is iedereen welkom om te leren en te groeien. We bieden twee keer per week, op woensdag en donderdag van 10.00 tot 12.00 uur, inloopspreekuren aan in samenwerking met partners uit de wijk. Hier kun je terecht voor het spreekuur van U Centraal voor financiële zaken, het taalspreekuur van Taal Doet Meer, het digitale spreekuur van Digiwijs, en de Werkwinkel voor hulp bij werk, het sollicitatiespreekuur in samenwerking met Stichting Lezen en Schrijven en Stichting Asha. Kom langs en ontdek hoe Bibliotheek Kanaleneiland je kan helpen groeien en je vaardigheden te versterken! Agenda: www.bibliotheekutrecht.nl/informatiepunt/informatiepunt-digitaal

4 juni 2024 – Ik ben een vogellokker. Langzamerhand is mijn interesse in tuinvogels gegroeid en inmiddels zijn het ‘mijn’ huisdieren. Ik noem ze vriendjes en herken de individuen aan hun gedrag en uiterlijk. Mijn favorieten zijn de koolmees (vooral de luidruchtige acrobatische groep jongen), de merel en de roodborst. Ik hing nestkastjes op, strooi met vogelvoer, zorg voor rommelhoekjes en hun favoriete begroeiing. Zij bezorgen mij heel veel plezier en ik raak nooit uitgekeken. Tekst Erica van Hall – medewerker bibliotheek Utrecht Genieten van de natuur dichtbij huis; in je eigen tuin, op het balkon, in een park of gewoon op straat. De laatste jaren trekken steeds meer vogels naar de stad. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat – en zelfs midden in de nacht – kun je allerlei verschillende vogels horen en zien. Pas als je je er bewust van bent, zie je hoeveel het er eigenlijk zijn. Het wordt steeds leuker als je ze ook kunt herkennen en meer over hen weet. OOK EEN VOGELKIJKER WORDEN? Dat kan met een handige vogelgeluiden app of met één van de vele vogelgidsen uit de bieb. Ook hebben we boeken met verhalen over vogels, voor alle leeftijden. Voor je het weet ben je een enthousiaste vogelliefhebber. Heel veel plezier met alle onverwachte ontmoetingen! En… leuk van de Vogelbescherming De Vogelbescherming biedt de gratis online cursus Tuinvogels in Nederland aan, je ontvangt tien vogellessen voor beginners in de mail. Een kijkje in verschillende vogelnesten kan via de camera’s van Beleef de Lente. Ook staan er heel veel vogelweetjes op hun site. www.vogelbescherming.nl Openingstijden bibliotheek: maandag 14:00 – 18:00 uur di/wo/do/vr 10:00 – 18:00 uur zaterdag 12:00 – 17:00 uur Zondag en feestdagen gesloten

4 juni 2024 – Anne woont aan de Monnetlaan, is getrouwd en heeft twee jonge kinderen. Ze bespreekt in haar columns de ‘flat’-way of living. Tekst: Anne Rietveld – illustratie: Manon Sas Betreden op eigen risico Er zijn best wat voordelen te noemen aan het wonen in een flat. Zo is alles gelijkvloers dus kinderen die van de trap af vallen (oké, oké ik ben zelf ook erg onhandig) daar hoef je je geen zorgen om te maken. Daarnaast is je huis stofzuigen echt een fluitje van een cent. Een ander bijkomend voordeel: je hoort je kinderen zo goed en je bent in een luttele seconde bij ze. Zeker niet onbelangrijk als er weer een kind van de bank is gevallen en een EKBO wil (Eerste Kus Bij Ongelukken). Desalniettemin vind ik het idee dat we ’s nachts hun gehuil na een nachtmerrie niet horen zo hartverscheurend, dat we tóch een babyfoon in huis hebben gehaald. Toen ik laatst mijn jongste in kleermakerszit op de salontafel onder het genot van een cracker met smeerkaas aantrof en mijn oudste op de vensterbank zag zitten, terwijl ze gehypnotiseerd naar een muziekdoosje keek, sloeg de angst toe. It is official. Mijn kinderen kunnen klimmen. Wat nu als ze ook het raam weten te openen? Dus je raadt het al: met zeer grote urgentie monteerde manlief kindersloten op ieder raam dat geopend kan worden. Voordeel: de kinderen kunnen het raam niet ver open krijgen en blijven netjes binnenboord. Nadeel: óók wij kunnen het raam niet ver meer open krijgen, dus lekker je kamer goed doorluchten zit er voorlopig niet meer in. Nu heb ik het in mijn hoofd gehaald dat mijn kinderen zo acrobatisch zijn, dat ze ook over onze balkonbalustrade kunnen klimmen. Dus het balkon is inmiddels ook verboden terrein, tenzij onder strenge supervisie van bodyguard mama. Better safe than sorry, maar het wordt een zware, warme en muffe zomer in de Monnetteflat.

4 juni 2024 – Maar liefst 13.017… dat is hoeveel voedselpakketten er dit jaar in Kanaleneiland zijn uitgedeeld tijdens de ramadan. Een jaarlijks terugkerend burgerinitiatief voor wijkbewoners die tussen wal en schip vallen, bijvoorbeeld omdat ze net teveel verdienen voor de voedselbank of omdat ze geen verblijfsvergunning hebben. Het gezicht achter dit initiatief is Karim Enahachi, samen met ‘zijn’ vrijwilligers van Hartje voor Kanaleneiland. Het zijn dit soort activiteiten die één-op-één aansluiten bij de gedachten achter de ramadan. Natuurlijk gaat het tijdens de ramadan om vasten, maar de achterliggende waarden – solidariteit, bij elkaar betrokken zijn – klinken overal in door. Dat merkte ik ook tijdens de iftar die de moskee en Hartje voor Kanaleneiland samen organiseerden, voor moslims en niet-moslims, waar ik voor was uitgenodigd. Het was hartstikke leuk (en lekker!). En dat is ook hoe ik het verloop van de ramadan in Zuidwest zou omschrijven. Ook daar waren er groepen jongeren die extra aandacht van onze partners in de wijk nodig hadden, maar het was vooral erg gezellig en gemoedelijk. Naast ruimte voor gebed en bezinning waren er volop activiteiten voor ouderen én jongeren, waaronder nachtelijke voetbalpartijtjes (met meer dan honderd jongeren per keer!), en Eid-al-fitr is goed gevierd. Inmiddels is iedereen weer overgegaan tot de orde van de dag, maar ik wilde deze gelegenheid – deze column – graag gebruiken om ‘dank je wel’ te zeggen. Ik ben heel erg blij met alle inzet, van sommigen wat minder zichtbaar, zoals het werk van Amina Berkane Abakhou. Verder onder meer het jongerenwerk van stichting JoU, de (wijk)agenten, onze BOA’s, de buurtvaders, Karim en alle andere vrijwilligers, die er samen een mooie tijd van hebben gemaakt. Het wordt zeer gewaardeerd! Dennis de Vries (PvdA) is sinds juni de wijkwethouder van Zuidwest. Eén keer per maand houdt Dennis wijkspreekuur. Voor meer informatie over wanneer de wijkspreekuren zijn: www.utrecht.nl/wonen-en-leven/wijken/wijk-zuidwest/uw-initiatief-en-invloed/wijkspreekuur-zuidwest/

4 juni 2024 – Kate neemt haar baasje, Laura Vervaart, een paar keer per dag mee uit wandelen in Transwijk en doet daar voor De Zuidwester verslag van.  Tekst en beeld Laura Vervaart Alles is anders geworden. En wordt nog weer anders. En dat is helemaal niet leuk. Laat het me uitleggen. Vroeger, toen ik nog niet zo lang in Nederland was, nu vijf jaar geleden, toen mocht ik eten wat ik wilde en was mijn baasje bijna altijd thuis. We konden de hele dag hangen en een beetje spelen en slapen en het was zomer en toen was het heel erg warm. Ik kreeg toen ook nog heel lekkere brokjes en koekjes en van allerlei dingen. En toen struikelde ik een keer op het speelveld en ging mijn pootje zeer doen. Mijn poot wilde maar niet beter worden dus gingen we naar de Witte Jas. Ik bleek een beestje uit Griekenland meegenomen te hebben, waardoor mijn enkel dik en warm was en niet wilde genezen. En ik voelde me eigenlijk ook gewoon helemaal niet vrolijk en blij, maar moe en stom. Toen kreeg ik pilletjes en die kreeg ik heel lang. Wel met worst, dus dat was best fijn. Maar ik moest wel ander eten hebben, want de allerlekkerste brokjes daar kon ik met de pilletjes die ik kreeg ziek van worden? Niet leuk dus, maar ziek worden is ook niet leuk. En mijn pootje was weer beter, dus dat was wel goed. En toen moest ik zo veel plassen. En ik had ook zo veel dorst, dus we gingen weer naar de Witte Jas. Nu zei die dat ik geen dikke buik meer had, maar dat iets met diabeticusdinges heb en ik iedere dag prikjes moet krijgen. En ik moest wéér andere brokjes. En zelfs andere snoepjes! Maar de nieuwe brokjes zijn helemaal niet zo lekker. Thuis eet ik ze wel hoor, maar als ik bij mijn vriendje aan het spelen ben, steel ik stiekem zijn brokjes. En ik krijg dus iedere dag twee prikjes, helemaal niet leuk. Maar ik heb nu geen dorst meer en voel me nu nog beter dan ik me al voelde. Maar er is nóg meer. Vroeger was mijn baasje áltijd thuis. En nu niet meer. Vroeger werkte ze bij de teevee, en dan ging ze heel af en toe weg want ze werkte thuis, maar nu is ze steeds vaker weg. Mijn baasje zegt dat ze naar school gaat om verpleekundigige te worden? Maar hoe kun je nou iets anders worden als je al mijn baasje bent? Maar ze moet dus nu heel vaak weg en ze zegt dat het nog vaker is als ze ook nog als verpleekundigige gaat werken als de zomer bijna voorbij is. Dus dan ga ik nog vaker bij mijn vriendje spelen. Ik moet wel wennen hoor, het is wat ingewikkeld en soms ben ik een beetje verdrietig. Maar dan mag ik bij mijn baasje kruipen en krijg ik allemaal knuffels en soms zelfs pindakaas en dan is alles weer goed. Noot van het baasje: Kate heeft in haar tijd in Griekenland een parasiet opgelopen die veel voorkomt rond de Middellandse Zee. Deze blijft vaak lang zonder problemen, tot het wel problemen geeft. Dit is behandeld door de dierenarts. Verder heeft ze als complicatie diabetes gekregen, waarvoor ze behandeld wordt onder strenge controle van de dierenarts en ze is zo gezond als mogelijk is.  

4 juni 2024 – In deze rubriek stellen we iedere editie van De Zuidwester vijf vragen aan een van de bewoners van Kanaleneiland, Transwijk of de Merwedekanaalzone. Deze keer is dat de vriendelijke Annet Gerssen, die als vrijwilligster werkzaam is in de tweedehands kledingwinkel bij Bij Bosshardt aan de Marco Pololaan en zelf al geruime tijd naar tevredenheid op Kanaleneiland woont. Tekst en beeld: Maurice Hengeveld 1. SINDS WANNEER WOON JE OP KANALENEILAND? ‘Ik woon sinds 2019 aan de Columbuslaan op Kanaleneiland, nog niet zo heel lang dus. Ik woonde voorheen met man en kinderen in De Meern, maar ben in 2018 gescheiden en toen kwam ik gedurende een half jaar terecht in de opvang bij het crisiscentrum aan de Paranadreef op Overvecht. Zij hebben mij geholpen met het vinden van een woning en dat was dus hier op Kanaleneiland.’ 2. WOON JE HIER NU DAN ALLEEN? ‘Ik ben nu dus alleenstaande moeder, maar mijn dochter woont nog thuis. Zij heeft een vriend en is wel regelmatig weg, maar ik woon er prima naar mijn zin dus ik vind dat geen probleem. Samen is wel gezelliger natuurlijk! Ik heb ook nog een zoon, maar die woont niet meer thuis.’ 3. BEN JE POSITIEF OVER DE WIJK? EN WAAROM? ‘Zeker! Ik woon dicht bij de winkels aan de  Vasco Da Gamalaan en heb een supermarkt praktisch voor de deur. Vanuit mijn woning kijk ik uit op het water en het park, waar ik regelmatig mijn hondjes uitlaat. Ik heb twee chihuahua’s en omdat ik ze drie keer per dag uitlaat, ken ik inmiddels veel mensen en veel mensen kennen mij, dat geeft een prettig gevoel. Als ik al zou verhuizen wil ik niet weg uit Kanaleneiland.’ 4. JE BENT WERKZAAM ALS VRIJWILLIGSTER, HOE KWAM DAT ZO? ‘Ik kwam hier bij het Papier café voor hulp en ondersteuning bij moeilijke zaken en ben zo in aanraking gekomen met de kledingwinkel. Mij werd gevraagd of het wat voor mij was om er te helpen en daar hoefde ik niet lang over na te denken. Sinds mei 2023 werk ik drie dagen per week van 10:00 tot 13:00 uur hier. Het is echt mijn ding om met de kledingverkoop bezig te zijn en ik ontmoet ook daardoor steeds weer nieuwe mensen. Heel erg gezellig en bevredigend!’ 5. HEB JE WENSEN VOOR DE TOEKOMST? Annet kampt momenteel met wat gezondheidsklachten en zou graag zien dat dat overgaat en/of verdwijnt. ‘Verder voel ik me hier prima op mijn plek en voelt Kanaleneiland voor mij wel echt als thuis. Het enige waar ik me wel over kan opwinden is het vuil overal op straat. Het is smerig en trekt ongedierte aan, dus ik snap niet waarom mensen hun afval en rommel niet gewoon op de juiste plek achterlaten. Maar goed, verder dus niks te klagen!’

2 februari 2024 – Anne woont aan de Monnetlaan, is getrouwd en heeft twee jonge kinderen. Ze bespreekt in haar columns de ‘flat’-way of living. Tekst: Anne Rietveld – Illustratie: Manon Sas Whodunnit? Hoewel je in hetzelfde gebouw woont, elkaar tegenkomt in de portiek, op de trap of bij de brievenbus: wat zich achter iemands voordeur afspeelt, blijft altijd een mysterie. Alhoewel, laatst werd ik erop gewezen dat als je op het toilet zit, je je onderburen kunt horen. Vaarwel privacy. In de Monnetteflat hebben we een paar onopgeloste mysteries. De één wat minder sappig dan de ander. Zoals een verdwaald boodschappenkarretje dat een heel lange tijd voor de deur stond. Iemand die zijn snowboots wekenlang in de binnentuin heeft laten staan (en waarschijnlijk nú heel erg koude voeten heeft). Maar ook het verhaal van onze overbuurman, die graag drumde in zijn vrije tijd. Op een dag stond er een koper voor zijn deur. De koper had zijn drumstel op marktplaats gezien en kwam langs om het instrument op te halen. Zwaar geïrriteerd vroeg de buurman aan alle buren wie deze grap had uitgehaald. Whodunnit? Of die keer dat er een dikke drol voor het hek naar de binnentuin lag. Het leverde enorm veel gesprekstof op. Was het een hond geweest? ‘Ja, maar een hond produceert toch niet zulke grote drollen?’ Was het iemand uit de flat geweest die zo nodig moest dat hij zelfs de binnentuin niet haalde? Of was het een random voorbijganger geweest, die te beschaamd was om ergens aan te bellen? Whodunnit? In ieder geval voelde niemand van de bewoners zich geroepen de drol op te ruimen, waardoor we toch wel een aantal weken geconfronteerd zijn met het mysterie van de drol en het feit hoelang het duurde voordat ‘ie helemaal verteerd was.

30 januari 2024 – Één van de meest gelezen boeken bij de bibliotheek is ‘Atlas’ van Lucinda Riley. Het achtste en laatste deel uit de Zeven zussen-reeks. Ze worden verslonden in de bibliotheek. Maar wat moet je in godsnaam lezen als je dit deel met een zucht dichtslaat? Hoe voorkom je een leesdip? Welnu, hierbij drie leestips om deze leegte op te vullen. Tekst: Marc Coenraads – medewerker Bibliotheek Utrecht 1. DE ITALIAANSE DOCHTER – SORAYA LANE Het eerste deel uit een geplande serie van acht. Dit deel gaat over een Italiaanse wijnfamilie. Een familie met een verhaal en een verleden. Het verhaal voert terug naar het beroemde Scala theater in Milaan. Heerlijk boek en deel twee (De Cubaanse dochter) is ook al te leen. Dat deel speelt zich af in – je raadt het al – Cuba. 2. GROTE DROMEN – SARAH LARK We gaan terug naar het België van 1912. Over Nellie die dierenarts wil worden. Maar dat is niet mogelijk voor een vrouw in die tijd. Je volgt haar op haar reis naar Berlijn alwaar ze een dierenkliniek opent. Maar de liefde achterhaalt haar en een verre bestemming wacht op haar… Geschiedenis en romantiek, een geslaagde combinatie van deze Duitse auteur die vaak over geschiedenis in verre oorden schrijft. Zij doet ook altijd goede diepgaande research. 3. AVONDROOD – CORINA BOMANN Weer een Duitse auteur. Berlijn in de tweede wereldoorlog. De jonge arts-assistent Helene werkt in het Waldfriede-ziekenhuis. Dreiging van geallieerde bombardementen, nationaalsocialisme, maar ook romantiek maken dit boek tot een fijne leestrip. En ook dit is een serie, dus er komen nog vele leesuurtjes aan. Dit zijn er maar drie, ik kan nog wel even doorgaan, maar kom daarvoor maar naar de bibliotheek. Daar wacht een wereld vol literatuur, spanning, romantiek en informatie op hongerige lezers!

29 januari 2024 – De jaarwisseling is relatief rustig verlopen, mede dankzij de inzet van de tientallen buurtvaders en stadsmakers – waarvoor nogmaals mijn grote waardering en dank! Inmiddels zijn de meeste kerstbomen verdwenen, de lichtjes en kerstballen naar zolder, en de eerste goede voornemens gesneuveld (vaker sporten is best lastig met een volle agenda). Aan de ene kant is dat jammer, want kerst is altijd een gezellige tijd. Als wethouder ben ik vaak van huis, dus de kerstvakantie betekent voor mij echt quality time met mijn gezin: spelletjes spelen, bowlen, naar de schaatsbaan en bioscoop. Aan de andere kant kijk ik enorm uit naar het komende jaar. Er staan veel mooie dingen te gebeuren in ‘mijn wijkie’ Zuidwest. Van de ontwikkelingen aan de Vasco da Gamalaan tot de buurtagenda in Kanaleneiland, van het bouwen aan Merwede tot weer veel mooie buurtinitiatieven. Ook voor Transwijk is er in het nieuwe jaar veel aandacht. We horen en zien dat de onderlinge betrokkenheid in de wijk beter kan. De samenstelling van de wijk verandert, en het is soms spannend om met elkaar in gesprek te gaan en blijven. Bijvoorbeeld als er nieuwe buren naast je komen wonen, met een andere achtergrond dan die van jou: hoe maak je dan contact? Het belangrijkste is volgens mij dát je de stap zet, dat je je openstelt voor de ander. Of het nu gaat om een praatje op straat of een kop koffie samen. Of, zoals we in Zuidwest ook steeds meer zien, samen iets moois bedenken voor je buurt. Neem het initiatief van Ella Huisman in Transwijk, die een aantal jaar geleden begon met het vergroenen van haar straat. Inmiddels heeft ze veel plekken in de wijk letterlijk groener gemaakt, een mooie groene buurtplek gecreëerd en buren geënthousiasmeerd om een boomspiegel te adopteren. Ella bewijst dat je samen je wijk kunt maken. Als gemeente dragen we natuurlijk ook ons steentje bij, samen met onze partners in de wijk. Begin januari was ik aanwezig bij een etentje voor de inwoners van Transwijk; een goed moment om elkaar te ontmoeten. Het was hartstikke lekker én gezellig! We gaan vol energie verder met de buurtagenda, en op 8 februari organiseren we een informatiemarkt voor de inwoners van Transwijk, waarin we vertellen over onze plannen voor de wijk en luisteren naar de zorgen en ideeën van bewoners. Als gemeente kunnen we van alles bedenken, maar we horen het liefste van de wijkbewoners zélf waar behoefte aan is. Dus kom maar op met suggesties! Dat zijn mijn ‘beste wensen’ voor 2024 voor de bewoners van Zuidwest: ik wens jullie allemaal veel geluk en gezondheid toe, maar vooral ook een gevoel van verbondenheid, saamhorigheid en betrokkenheid.

29 januari 2024 – Kate neemt haar baasje, Laura Vervaart, een paar keer per dag mee uit wandelen in Transwijk en doet daar voor de Zuidwester verslag van.  “Moet je hier eens ruiken!” roept Bobbie. Ze staat een stukje verderop bij wat natte grond. Ik ben nog bezig met Nala achterna rennen. Samen rennen we naar Bobbie toe en ze heeft helemaal gelijk. Het ruikt heerlijk bij de natte grond. “Dames! Niet doen!” Mijn baasje weer. Hebben we iets heel lekkers gevonden wat je eigenlijk gewoon op wilt eten, mag het niet. Oké, misschien heeft ze wel gelijk, want als Nala en Bobbie dat eten, krijgen ze buikpijn en Bobbie had gisteren al buikpijn. Nu niet meer trouwens. Bobbie en Nala zijn mijn beste vriendinnen. Soms rennen we achter elkaar, soms dan zijn we aan het stoeien, of we blaffen wat of we gaan samen ontdekken. Ik ken ze nu al een tijdje, eerst Nala en toen Bobbie. Nala is kleiner dan ik, maar kan echt ongelooflijk hard rennen. Die hou ik echt nooit bij, maar gelukkig rent ze soms wat minder hard voor mij, zodat ik haar toch af en toe kan pakken. En dan draaien we het weer om en pakt ze mij. Met stoeien win ik wel bijna altijd, maar zij is ook wat kleiner dan ik. Bobbie is even groot en ook al zo snel. Ik ben niet zo’n heel snel hondje. Ik kan wel hard rennen, maar niet zo heel, heel, heel hard. Gelukkig ben ik wel ouder dan zij, dus ik ken allemaal andere trucjes om samen toch leuk te spelen. Vanmorgen kwamen we elkaar toevallig tegen aan het begin van het Park. Ik had samen met mijn baasje Bobbie en haar baasje opgehaald, want samen lopen is veel leuker. Ik geloof dat onze baasjes het ook wel goed met elkaar kunnen vinden. En toen was Nala er ook nog en konden we een heel eind samen lopen. Op het speelveldje ook nog even met de bal gespeeld en daarna weer terug naar huis. Eigenlijk mag iedere dag wel zo zijn. Buiten spelen zonder dat het regent, mijn twee beste vriendinnen om mee te spelen en snuffelen en daarna thuis nog wat lekkers ook! Ja, dit leven is perfect voor mij. Ondanks dat er soms ook dingen zijn die niet leuk zijn, zoals de witte jas en alleen thuis blijven. Als ik daarna weer buiten mag spelen met Bobbie en Nala, is alles weer goed.

29 januari 2024 – In deze rubriek stellen we iedere editie van De Zuidwester vijf vragen aan een van de bewoners van Kanaleneiland, Transwijk of de Merwedekanaalzone. Deze keer is dat de zorgzame en betrokken Grazyna Lipinska uit Kanaleneiland-Noord. Zij zet zich al langere tijd bijzonder actief in voor verschillende initiatieven in haar buurt. Tekst: Maurice Hengeveld – Beeld: Saskia van de Bilt 1. HOE BEN JE OOIT OP KANALENEILAND TERECHTGEKOMEN? ‘Ik kom oorspronkelijk uit Elblag in Polen en kwam in 2005 in de Utrechtse wijk Zuilen wonen als echtgenote van een Nederlandse man. Dat huwelijk duurde tot 2010 en sindsdien woon ik op Kanaleneiland. Ik ben single gebleven en dat bevalt me prima. Ik heb wel huisdieren, een hond en een kat, waar ik veel van hou. Ik geef veel om dieren en ben dan ook al jaren vegan. 2. WAARMEE BEN JE ZOAL ACTIEF? ‘Ik ben inmiddels op leeftijd, heb geen vaste baan en ben al sinds mijn scheiding als vrijwilliger actief voor verschillende initiatieven en organisaties in de buurt. Bijvoorbeeld voor Kerk de Haven en Huis van Vrede, Hart van Noord, Bij Boshardt, AxionContinu en tot voor kort ook bij Resto van Harte. Het is fijn om op die manier iets voor de buurt en haar bewoners te betekenen én om zo ook mensen te leren kennen. Mensen waar ik mee samenwerk én mensen die op bezoek komen. Ook heb ik hier verschillende cursussen gevolgd, zoals een cursus Nederlands en een cursus computergebruik. En ik hou erg veel van kleding, model staan en poseren!’ 3. WAT VIND JE VAN DE WIJK? ‘Ik woon hier met plezier. Kanaleneiland is voor mij een kleine stad in de grote stad en ik ben dan ook vooral in mijn eigen buurt actief en maak gebruik van de meeste buurtvoorzieningen. Mijn boodschappen doe ik in winkelcentrum NOVA en ik sport daar ook regelmatig bij SportCity. Ik doe bijvoorbeeld aan BodyAttack, BodyJam, Zumba en normale sportactiviteiten. Ik hou ervan om goed voor mezelf en mijn lichaam te zorgen.’ 4. HEB JE FAMILIE, VRIENDEN OF KENNISSEN IN DE BUURT, WIJK OF STAD WONEN? ‘Geen familie! Mijn moeder is twee jaar terug helaas overleden na een ernstig ziekbed en mijn zus woont in Polen, net als andere familie en kennissen. In Nederland en met name hier in de buurt heb ik in de loop van de tijd wel veel mensen goed leren kennen. Onder andere een aantal hele goede vriendinnen waar ik veel mee optrek, zoals Layla, Roselle, Annemarie, Vasielet en ook Emilia van DOCK.’ 5. HOE ZIE JE DE TOEKOMST VOOR JE? ‘Af en toe denk ik over hoe het zou zijn om weer terug te verhuizen naar mijn geboortestad in Polen. Mijn moeder heeft daar een woning nagelaten, ik heb er vriendinnen en misschien ook meer mogelijkheden om mijn dromen en ambities waar te maken. Maar ik weet niet of ik ooit terugga. Wat me nog leuk lijkt is om hier activiteiten te organiseren voor eenzame mensen in de buurt of om te kijken hoe je hulp kan bieden aan die mensen in je eigen buurt. Alleen zijn is niet, of niet altijd, vervelend of erg, maar voor mensen die zich eenzaam voelen wel. Dus het zou mooi zijn om ze te helpen!’

20 november 2023 – Al heel lang ben ik dol op historische verhalen, dus de trailer van de film Napoleon (vanaf 23 november in de bioscoop) boeide mij direct. Mijn interesse begon in de jaren zeventig met de boeken De Franse Revolutie en Napoleon van Jaap ter Haar. Ook de serie over De Rode Pimpernel van Baronesse Orczy heb ik verslonden. Gelukkig bewaart bieb Neude veel oude jeugdboeken, ik ga beslist op zoek naar deze titels in het magazijn.  De trailer laat zien dat Napoleon een spectaculaire, actierijke film wordt over de turbulente opkomst en ondergang van de beroemde Franse keizer Napoleon Bonaparte, gespeeld door Joaquin Phoenix. Hoe zit het ook alweer met de Franse Revolutie en Napoleon?  Het online geschiedenismagazine Historiek vind ik een fijne site om te bezoeken bij een duik in het verleden. Hier lees ik: ‘Napoleon Bonaparte was een beroemde Franse legeraanvoerder, keizer en politiek hervormer. Hij kwam aan de macht in de laatste roerige fase van de Franse Revolutie en veroverde met het Franse leger grote delen van Europa. In veel landen voerde hij op terreinen als de rechtspraak, gewichts- en afstandsmaten en de burgerlijke stand (invoeren van achternamen) belangrijke en vaak blijvende veranderingen door. In 1815 werd Napoleon verslagen bij Waterloo en gevangengezet op het eiland Sint-Helena. Wie was Napoleon en welke kwaliteiten maakten hem tot succesvolle legeraanvoerder?’ Dan volgt veel meer interessante informatie. De Franse revolutie eindigde 224 jaar geleden. Napoleon Bonaparte grijpt de macht en wordt alleenheerser. Is hij een held, rebel, strijder, dictator, charmeur of genie? Ik ben benieuwd welke benadering er wordt gekozen in de film, wat krijgen wij voor kijk op het leven van Napoleon? Ik ga zeker weer meer lezen over deze interessante periode van de geschiedenis en begin met één van mijn favoriete boeken Een veiliger oord van Hilary Mantel. Ontdek gisteren, begrijp vandaag! Rechts of links weetje Napoleon introduceerde het rechts rijden op wegen, in plaats van het links rijden dat tot die tijd gebruikelijk was. In Groot-Brittannië, dat niet door de Fransen werd veroverd, rijdt men tot op de dag van vandaag links.

20 november 2023 – Vandaag was ik op de MBO Utrecht Onderwijsboulevard aan de Australiëlaan en dat bezoek was in meerdere opzichten bijzonder. Laat ik voorop stellen dat ik áltijd enthousiast word als ik een mbo-school bezoek. Het herinnert me aan mijn eigen studietijd in Haarlem, waar ik een sportopleiding volgde. Ook vandaag zag ik jongeren om me heen die hard werken – en toegegeven, af en toe ook feesten – en worden opgeleid tot vakmensen die onze samenleving hard nodig heeft. Het is niet voor niets dat ik als wethouder ook mbo in mijn portefeuille heb. Mijn hart gaat er echt sneller van kloppen en ik vind ook dat er een opgave ligt. Want het mbo wordt nog te vaak als minderwaardig gezien. We moeten echt af van termen als ‘hoog-’ en ‘laagopgeleid’, want daarmee doen we mbo-studenten tekort. Waarom het óók bijzonder was om bij MBO Utrecht te zijn, was omdat ik er met Efe en Kayleigh was, twee mbo-studenten die een half jaar stage lopen bij de gemeente. Eén dag in de week lopen ze met mij mee. Ik zie ze dus vaak in míjn omgeving, vandaag was ik bij hén op bezoek. Het was leuk om te zien hoe thuis zij zich voelen op de Onderwijsboulevard. En dan was er nog de reden waarom ik er vandaag was. In de hal stonden verschillende dozen en posters van jongeren met een doos op hun hoofd; onderdeel van de campagne ‘Unbox jezelf’ en ‘Unbox een ander’, die de gemeente pasgeleden heeft gelanceerd om aandacht te vragen voor de mentale gezondheid van jongeren. Ik had de campagne zelf nog niet gezien, dus ben ervoor naar Kanaleneiland gefietst. De gedachte achter de campagne is dat jongeren die niet lekker in hun vel zitten zich gemakkelijk afsluiten van de buitenwereld – zich letterlijk opsluiten in hun eigen hoofd. Prestatiedruk is een belangrijk thema in de campagne, want: een belangrijk probleem voor veel jongeren. Ook veel mbo’ers hebben ermee te maken, misschien juist omdat ze soms het gevoel hebben dat ze moeten opboksen tegen misplaatste verwachtingen. Ik sprak er, te midden van alle dozen, met mbo-scholieren over. (En dat is overigens precies wat de campagne beoogt: er met elkaar over in gesprek gaan) Bij MBO Utrecht kwamen er voor mij, kortom, een heleboel dingen samen. Toen ik in Kanaleneiland aankwam had ik er een volle vergaderdag opzitten, maar ik fietste naar huis met nieuwe energie. Want dat is wat het mbo met mij doet.

20 november 2023 – Je kent ze vast wel, al die ganzen in het park en nu ook steeds meer in Transwijk zelf. Heel veel mensen vinden ze maar vervelend, maar eigenlijk vind ik ze wel leuk. Stiekem dan. Niet verder vertellen hoor, zeker niet aan mijn baasje. Weet je wat het met ganzen is? Ze zijn groot en maken herrie en doen alsof ze heel eng zijn, maar eigenlijk zijn ze dat niet. Ja, oké. Ze zijn een beetje eng als er minigansjes zijn. Ik wilde daar ooit een keer aan snuffelen en toen kreeg ik zomaar een por van de snavel in mijn zij. Dat was niet heel aardig en deed best wel pijn. Maar ik geloof dat ik het wel snap. Die minigansjes zijn natuurlijk de puppy’s. Ik heb ook ooit puppy’s gekregen en toen moesten onbekenden ook niet dichtbij komen. Ik deed dan ook gemeen tegen iedereen die ik niet kende die in de buurt kwam, want ik moest natuurlijk mijn pups beschermen. Die waren nog zo klein… Van ganzen wist ik alleen niet dat miniganzen hun puppy’s zijn. Maar nu wel en zal ik die altijd met rust laten. Als dieren hier in Transwijk en in het park moeten we elkaar een beetje helpen, toch? Maar ik laat ze niet altijd met rust hoor, soms dan staan ze op een plek waar ze niet thuishoren. Of dat vind ik dan hoor. En dan ren ik er soms eventjes achteraan. Niet te hard, ik zal ze nooit pijn doen, maar gewoon een beetje achtervolgertje spelen. Ze rennen eigenlijk altijd dan het water in en dan blijf ik op de kant staan. Want wie wil er nou nat worden? Ik niet hoor. Maar dat doe ik niet zo vaak meer, meestal zijn ze op plekken waar ik niet bij mag van mijn baasje, zoals midden op de weg of op het steigertje. Best wel jammer. Weet je wat ganzen ook hebben? De meest verrukkelijke poepjes. Echt waar. Ze zijn groen en ruiken zo ongelooflijk lekker! Eigenlijk wil ik ze allemaal opeten en er doorheen rollen, want het smaakt lekker en dan heb ik ook nog eens die heerlijke geur op me. Ook dit mag ik alweer niet van mijn baasje. Ik vind dat zo stom! Maar ik mag nog wel even ruiken en vaak doe ik er dan even een plasje overheen, zodat iedereen weet dat dat mijn drol is. En daar blijft dan iedereen vanaf, zodat ik later (als niemand kijkt) ik er alsnog doorheen kan rollen. Stiekem. Best wel slim toch? Ik ben ook een heel slim hondje…

20 november 2023 – Anne woont aan de Monnetlaan, is getrouwd en heeft twee jonge kinderen. Ze bespreekt in haar columns de ‘flat’-way of living. In de bak “Het speelgoed in de bak, het speelgoed in de bak, Hei-ja Victoria, het speelgoed in de bak”, zingt mijn dochtertje luidkeels als ik haar gevraagd heb haar speelgoed op te bergen. Ze heeft twee grote bakken waar ze al haar speelgoed met een flinke vaart in gooit. Opgeruimd staat netjes. We proberen ons appartement zo opgeruimd mogelijk te houden, al is dat met twee kleine kinderen en met twee ouders die er zelf ook wat van kunnen, nogal een onmogelijke taak. We hebben ook een bak voor het kindervervoer. Als ik mijn kinderen in de bak heb gezet (geen zorgen: de bakfiets) rijden we regelmatig even langs de containers die voor de Monnetteflat staan. Luierzakken en vuilniszakken, met veel plezier opent mijn dochter de container en gooit de zakken er één voor één in. Dat wil zeggen: als we de containers al open krijgen. Maar wat wij soms aantreffen bij de containers, daar kan menig milieustraat in Utrecht niet tegenop. Verwaarloosde bankstellen, bureaustoelen, matrassen, kleden, lattenbodems en lampen. Hoewel het niet echt bijdraagt aan een schoon straatbeeld, zitten er wel pareltjes tussen, al zeg ik het zelf. Vlak voor onze verbouwing moesten we wat ruimte maken. Op Marktplaats was er weinig animo, dus besloot ik een afspraak te maken bij de helden van het grofvuil. Een avond van tevoren hadden we netjes alles klaargezet bij de ondergrondse containers. Die avond brachten we door in een vrij lege woonkamer in de schemering van een bureaulamp. Toen we even later uit het raam keken, bleken vrijwel al onze spullen al meegenomen te zijn. One man’s trash is another man’s treasure. Dus als je nog op zoek bent naar nieuwe inboedel, neem dan eens vrijblijvend een kijkje op de Monnetlaan, zou ik zeggen.

20 november 2023 – In deze rubriek stellen we iedere editie van De Zuidwester vijf vragen aan een van de bewoners van Kanaleneiland, Transwijk of de Merwedekanaalzone. Deze keer is dat Menno Luijendijk, die woont op Kanaleneiland en vanaf hier werkt aan zijn eigen bedrijf. Weer een leuke kennismaking!  Wil je jezelf kort voorstellen? Ik ben Menno, 21 jaar, geboren in Utrecht en getogen in wijk 10 (De Meern). Twee jaar geleden heb ik mijn diploma behaald aan het Grafisch Lyceum Utrecht met als specialisatie videoproductie. Oftewel: ik ben videograaf en vormgever. Meteen na het behalen van mijn diploma ben ik mijn eigen videoproductie bedrijf gestart: RedCarpetVisuals. Hoe ben je op Kanaleneiland terechtgekomen?                                                                                                                                    Ruim vier jaar geleden, in de tijd dat ik nog flink aan het puberen was. Ik had veel ruzie met mijn moeder en we botsten flink. Na veel overleg besloten we dat het beter was dat ik op mezelf zou gaan wonen. Als zeventienjarige jongen van het vertrouwde De Meern naar het ‘beruchte’ Kanaleneiland. Toch deed het me goed, ik kon mezelf gaan bewijzen. Ik ging wonen in een studentenhuis met drie andere studenten met een eigen woon- en slaapkamer. Bevalt het je om hier te wonen?                                                                                                                                                                       Ja, ik ben ontzettend blij dat ik een plek in deze wijk heb kunnen vinden. De wijk is dynamisch, er gebeurt veel en de mensen zijn ontzettend aardig tegen elkaar. Ik krijg soms de vraag: “Is Kanaleneiland geen getto?” Daar zeg ik altijd op: “Ik denk het niet, ik merk er in ieder geval niets van en criminaliteit heb je overal.” Gedurende mijn vier jaar hier heb ik de wijk alleen maar zien verbeteren. Wat zijn je toekomstplannen?                                                                                                                                                                            Ik ben aan het knokken om genoeg te verdienen met mijn bedrijf. Genoeg om van te leven. Genoeg om van te wonen. Zodra dat het geval is, zal ik helaas vertrekken uit Kanaleneiland. Niet vanwege de wijk, maar vanwege de prijs. Als ik mocht kiezen, had ik Kanaleneiland bovenaan mijn lijstje staan, maar helaas. Kende je wijkkrant De Zuidwester al?                                                                                                                                                           Ja, ik heb de krant zoals iedereen op Kanaleneiland weleens in mijn brievenbus gekregen. Zoveel kranten krijg ik natuurlijk niet in mijn brievenbus als 21-jarige jongen.

7 oktober 2023 – Niets is lekkerder dan voorgelezen worden. Ontsnappen naar een onbekende wereld. Even wegkruipen op schoot of in een lekkere stoel en luisteren naar de fijne stem van de voorlezer. Voorlezen is voor een kind heel belangrijk, het is leerzaam en stimuleert de ontwikkeling. Bovendien is voorlezen gezellig en fijn voor jong en oud. Tekst: Erica van Hall In de bibliotheek krijgen wij vaak de vraag “wanneer begin je met voorlezen?” Met voorlezen kun je niet vroeg genoeg beginnen. Zelfs in de baarmoeder is een baby al bezig met taalontwikkeling. Een pasgeboren baby geniet van de klanken en ritmes wanneer jij voorleest. Maar voorlezen gaat niet alleen om woorden, het gaat ook om samen zijn. Voorlezen kun je net zolang blijven doen als jij en je kind leuk vinden. De woordenschat van je kind gaat er flink op vooruit als je voorleest. Als je als kind een kwartier per dag voorgelezen wordt, leer je gemiddeld duizend woorden per jaar. Ook kinderen die zelf goed kunnen lezen, worden nog graag voorgelezen, soms tot ver in de tienertijd. Vind je het moeilijk om een voorleesboek te kiezen? Kom naar de bibliotheek en vraag ons om advies. We helpen je graag op weg! Weetje Veel kinderen leren thuis ook een andere taal dan het Nederlands. Zolang een kind de taal die de ouders spreken goed leert, levert dit geen taalachterstand op. De thuistaal vormt geen drempel, maar juist de basis waarop het Nederlands gebouwd wordt. Dus voorlezen in eigen taal is prima. Dit is de taal die ouders het beste beheersen en de ‘taal van hun hart’. Voorlezen in de bieb Elke woensdag: 15.00 – 15.30 uur | 4 t/m 8 jaar Elke laatste vrijdag van de maand voorlezen in het Turks: 15.30 – 16.00 uur | 3 t/m 12 jaar Kinderboekenweek | 4 t/m 15 oktober Het thema is dit jaar ‘Bij mij thuis’. Dat vieren we die dag met honderd voorleesfeestjes bij Utrechtse kinderen thuis.

6 oktober 2023 – Anne woont aan de Monnetlaan, is getrouwd en heeft twee jonge kinderen. Ze bespreekt in haar columns de ‘flat’-way of living. Trapje op, trapje af Ik herinner me de dag dat we begonnen met “klussen” nog heel goed. Het klussen zelf was amateuristisch, maar ik voelde me heel professioneel. Stofmaskertje op en de deuren schuren en schilderen. Het plan was om heel minimaal te klussen, wat achteraf gezien gek was aangezien we een ‘klusklaar’ appartement hadden gekocht en er best veel moest gebeuren wilde het een beetje bewoonbaar eruit zien. Een ander onderdeel van hét plan was – en ik citeer – “we blijven hier echt maximaal vijf jaar wonen”. Uiteraard mislukte het niet-klussen behoorlijk toen we de plinten moesten verwijderen en er vervolgens brokstukken van de muur de kamer rondvlogen. Zo geschiedde dat we opeens heel de portiek af gingen op zoek naar klusjesmannen. Het gevolg was dat de stukadoor en een elektricien/manusje-van-alles maanden bezig zijn geweest bij iedereen in onze portiek. Het verbond ons als buren en het had een legendarische kerstborrel tot gevolg. Inmiddels zes jaar later en met een aantal nieuwe buren verder, wonen wij er nog wél. Op vier hoog met het beste uitzicht van Kanaleneiland. Niet helemaal volgens plan, maar we wonen er nog zo fijn. En als ik met zweetdruppels op mijn voorhoofd, een jengelende peuter aan de ene arm en een baby in de maxicosi aan de andere arm bepakt en bezakt 64 tredes op- en af strompel, vervloek ik heus weleens het feit dat onze flat geen lift heeft. Dus toen eerder genoemde baby zich aandiende, was de prangende vraag: blijven we vier hoog wonen of gaan we verhuizen? Echter, na een blik op Funda geworpen te hebben, was de keuze snel gemaakt. Bovendien was het oorspronkelijke plan na zes jaar ook wel aan een evaluatie toe. Met behulp van wat creatieve geesten en handige handen zijn we toch mooi van twee naar drie slaapkamers gegaan. Toegegeven: wel met de nodige bloed, zweet en tranen (voornamelijk die van mij). Dus lopen wij nu nog vrolijk, en op sommige dagen wat minder vrolijk, de trappen van de Monnetteflat op- en af. En is hét nieuwe plan om dit de komende jaren nog even vol te houden.

6 oktober 2023 – Vorige keer vertelde ik jullie over de buurtagenda, een plan dat gemeente en bewoners en ondernemers uit de wijk samen opstellen over wat zij daar willen realiseren. Het plan om die buurtagenda’s in te voeren is inmiddels gepubliceerd en door de gemeenteraad goedgekeurd. We kunnen dus los! En dat is mooi, want Kanaleneiland zit vól potentie. Zo was ik kortgeleden bij de spetterbadjes aan de Columbuslaan. Bewoners daar willen onder andere meer schaduw op het terrein en de speeltuin vernieuwen. Door de extra middelen van de buurtagenda kunnen we nu samen met hen aan de slag met die ideeën. Dit is een goed voorbeeld van wat we met de buurtagenda willen bereiken: een initiatief vanuit bewoners waar iedereen gebruik van kan maken! Andere mooie voorbeelden zijn het opnieuw vullen van zeecontainers aan de Marco Pololaan met speelmateriaal, het opknappen van een bakfiets om informatiemateriaal in de wijk rond te brengen en verschillende activiteiten voor jongeren. Eén van de mooiste dingen van Zuidwest blijft voor mij de enorme betrokkenheid die wijkbewoners hebben. Of je nou iets gezelligs organiseert of je inzet voor de veiligheid van de wijk: jij máákt de wijk. Onlangs was ik bij een bedankmoment voor de vrijwilligers die in Transwijk actief zijn. Wat een grote en gepassioneerde groep mensen is dat, prachtig! Als wijkwethouder juich ik die betrokkenheid toe en probeer ik zelf ook zo betrokken mogelijk te zijn bij wat er in de wijk speelt. Daarom probeer ik er ook zo vaak mogelijk te zijn. De rol van een wijkwethouder gaat namelijk veel verder dan alleen een wijkspreekuur. Juist een bestuurder zou dicht bij de mensen en belevenissen in de wijk moeten staan: met de poten in de klei! Ik vind het enorm belangrijk dat mensen gezien en gehoord worden. Daarom organiseren we het wijkspreekuur ook regelmatig ergens anders; zo kom ik naar iedereen toe. Dat vind ik niet alleen heel gezellig, maar ook echt van meerwaarde. Als wijkwethouder maak ik niet alleen maar plannen en beleid. Ik wil jullie een-op-een kunnen helpen met het oplossen van wijkproblemen of persoonlijke problemen. En hoewel ik – helaas – niet alles zelf kan oplossen, zal ik altijd naar bewoners luisteren en kijken wat ik wél kan doen. Want het begint bij gehoord worden. En het helpt ook wel dat je als wethouder veel mensen kent natuurlijk. Dus: heb je een idee of een probleem? Dat willen we weten. Laat het dan weten aan de collega’s op het wijkbureau, of ik zie je op het wijkspreekuur! Bijvoorbeeld op woensdag 1 november of woensdag 29 november van 16:00 tot 17:00 uur in het Wijkbureau aan de Al Masoedilaan 188.

6 oktober 2023 – Mijn mens was laatst helemaal niet lief voor me: ik moest namelijk onder de douche. Oké, het zou kunnen dat het iets te maken heeft met dat ze “jakkie” zei toen ik buiten door dat heel lekker ruikende bruine spul had gerold en mezelf er goed mee ingesmeerd had. Ik bedoel: iedereen wil toch naar poepjes ruiken? Het is echt heerlijk! En je kunt de andere honden laten weten dat jij degene die gepoept heeft, heel erg aardig vindt. Dat is toch alleen maar lief? Maar goed, blijkbaar hebben mensen daar weer andere ideeën over die ik niet zo goed snap. Maar ik moest dus onder de douche. En ik haat de douche. Eigenlijk vind ik alles waar ik nat van word, stom. De regen, de douche. Ik zou bijvoorbeeld nooit zomaar gaan zwemmen. Nee, stel je voor! Veel te koud en te nat. Al die andere honden die de vijver in springen in de zomer? Nee, niet voor mij. Ik blijf wel op de kant staan. Bovendien vind je de meeste poepjes op de kant en niet in de vijver zelf. Het gaat om al die lekkere geurtjes, niet dan? Maar terug naar de douche. Ik wist het eigenlijk al een beetje toen we thuis kwamen. Mijn mens keek een beetje raar. En ze deed ook niet meteen mijn halsband af en ik kreeg ook niet meteen mijn ochtendsnack, die ik altijd na het wandelen krijg. Nee, in plaats daarvan deed ze de deur naar de badkamer open. Ik ging nog in de hal zitten en keek op mijn allerliefst naar haar, maar ze was niet over te halen. De douche in. Eerst dat water, helemaal nat, maar het was wel lekker warm. En toen kwam dat rare schuimspul met een geurtje wat mijn lekkere geurtje weghaalt. Maar ik werd wel gemasseerd op mijn rug. Dat was ook wel fijn. Toen kreeg ik het een beetje koud, maar er kwam weer warm water. Precies op tijd. Daarna werd ik met de handdoek afgedroogd, en daarna nog een keer en mocht ik in een hele grote handdoek op de bank liggen, mét een heel erg lekker kauwbot. Eigenlijk was het achteraf niet zo heel erg. Maar de volgende keer doe ik het niet weer hoor, want nat blijft raar en vies. Vraagje: weet iemand trouwens hoe je de nat buiten kunt stoppen? Die is namelijk koud en dan word ik niet gemasseerd…

6 oktober 2023 – In deze rubriek stellen we iedere editie van De Zuidwester vijf vragen aan één van de bewoners van Kanaleneiland, Transwijk of de Merwedekanaalzone. Deze keer maken we een uitzondering en is het woord aan Roos Kroeders, huisarts in haar eigen praktijk bij Gezondheidscentrum Kanaleneiland. Tekst: Nicole Nibbering 1 – Wilt u zich kort voorstellen aan de lezers van De Zuidwester? Ik ben huisarts Kroeders in huisartsenpraktijk Kroeders bij Gezondheidscentrum Kanaleneiland. In juni 2022 heb ik de praktijk overgenomen van mijn voorganger Ria van Bodegom. Ik heb daarvoor met veel plezier samen met haar gewerkt. Samen met mijn collega’s dr. Vissenberg en dr. Baak werk ik in de praktijk. We werken allemaal drie dagen per week in de praktijk en willen daarin zoveel mogelijk continuïteit bieden. Dus als je bij een dokter bent geweest voor een klacht, proberen we je altijd bij dezelfde dokter weer een afspraak te geven. Behalve natuurlijk als het gaat om spoed. 2 – Waarom bent u huisarts geworden? Ik vind het belangrijk om in contact te zijn met mensen. Hen zo professioneel mogelijk te helpen en te ondersteunen waarin ik dat kan. Ik vind het fijn om als team samen te werken en daarin mijn professionaliteit te laten groeien. 3 – Wat is uw favoriete plek in Zuidwest Utrecht? Het Krachtstation vind ik een fijne en inspirerende plek. Het is een plek die veel betekent voor de wijk. 4 – Wat is iets dat u zou willen veranderen in onze wijk? Ik zou graag een plek in de wijk willen waar gezondheid centraal staat. We hebben al een prachtig gezondheidscentrum waar apotheek, fysiotherapie, cesartherapie, huidtherapie, logopedie en podotherapie nauw samenwerken. Maar ik zou het heel mooi vinden om met nog meer zorgprofessionals een zo veelzijdig mogelijk aanbod aan ondersteuning te bieden voor de bewoners van de wijk. Zodat het gevoel van gezondheid onder de bewoners verbetert. 5 – Heeft u nog tips voor de bewoners? Ben trots op deze mooie wijk, waarin er zoveel gedaan wordt voor elkaar. Het is een unieke plek. Laten we die vasthouden en zorgen dat we elkaar zoveel mogelijk helpen.

19 mei 2023 – “Wat vind jij nou, nu je drie jaar in Nederland bent?” Ik sta even te kletsen met Sancho op het speelveld. Hij komt ook uit Griekenland, zelfs van hetzelfde eiland. “Hm. Eigenlijk is het hier heel fijn. Altijd een warme plek om te slapen, iedere dag brokjes én snoepjes, aaitjes in overvloed en er komen ook regelmatig vrienden spelen bij mij thuis. Best gezellig. Maar dat weer. Dat wéér. Altijd maar nat!” “Waar heb je het over?” Doris komt even langs, “Nat is leuk! Dan zijn er plassen om in te springen!” “Jij vindt nat leuk?” vraag ik. “Ja! Plassen zijn echt superl… Wacht, ik zie mijn bal vliegen. Tot straks” “Rare hond,” vind ik. “Ja,” zegt Sancho. “Wie houdt er nou van nat. Dat was vroeger echt wel beter. Altijd droog.” “Maar wel warm,” voeg ik toe. “Vreselijk warm. En je wist nooit wanneer er eten was en een dekentje over je heen als het koud was, kon je helemaal wel vergeten.” “Daar heb je een punt. Maar het blijft verschrikkelijk om in de regen naar buiten te moeten. Ruik jij trouwens ook worst?” “Worst!!!!” Samen met Sancho gaan we op een drafje naar de worst toe. Niet te snel, want dan kan je als onbeleefd gezien worden, maar ook niet te langzaam, want misschien is het dan wel helemaal op. Even mezelf tussen de andere honden wurmen, netjes gaan zitten en voor de zekerheid maar alvast een pootje geven en mijn hoofd een beetje schuin. Wie weet krijg ik dan wel meer. Vroeger op het Eiland werkte het namelijk vaak wel bij mensen. Kreeg ik een extra groot stuk brood. Hard nodig als je geen huis hebt om in te slapen. “Zeg Sancho, had jij eigenlijk een huisje op het Eiland?” “Niet echt. Of nou ja, ik woonde daar met mijn moeder en al mijn broertjes en zusjes en we mochten nooit naar binnen. We hadden ook geen eigen etensbakje, maar kregen af en toe een grote berg eten die we maar moesten delen met zijn allen. Ik heb daar geleerd om heel snel te eten. Want wat ik in mijn buik heb, kan niemand anders meer in zijn buik krijgen.” “Dat is nu dus wel beter.” “Ja. Eigenlijk wel. Maar nog steeds eet ik altijd maar zo snel mogelijk, want je weet nooit wanneer het eten weg is, hoewel ik eigenlijk wel weet dat er nieuw komt, maar voor de zekerheid.” “Voor de zekerheid ja. Ik snap het. Daarom kom ik ook altijd als iemand snoep in de zak heeft.” “Maar eigenlijk is het best prima hier.” “Alleen die regen…” “Ja, Sancho, nu weten we het. Die regen. Misschien moet je je mens eens vragen om een regenjas. Heb ik ook en dat is zo fijn!”

19 mei 2023 – Kanaleneiland staat prominent benoemd in de afspraken die het college van de gemeente Utrecht vorig jaar juni bij het aantreden maakte. Als wijkwethouder werd ik verantwoordelijk voor de wijkaanpak van Kanaleneiland, één van de wijken in de stad waar we extra in willen investeren. Dat doen we door samen op te trekken met bewoners en een zogeheten buurtagenda te maken. Deze maken we samen met het wijkplatform en de wijkcoöperatie waarin bewoners en ondernemers zijn vertegenwoordigd. In de buurtagenda staat wat we de komende jaren willen realiseren. In de afgelopen maanden heb ik, samen met collega’s van het wijkbureau, gesprekken gevoerd met het wijkplatform en de wijkcoöperatie om te horen wat bewoners belangrijk vinden. Leefbaarheid, armoede, werk en jeugd kwamen hieruit naar voren als belangrijkste thema’s die we willen verbeteren in de wijk. Hoe we dat concreet gaan vertalen in maatregelen of projecten, bespreken we de komende maanden. We kijken bijvoorbeeld hoe we bewoners aan werk kunnen helpen, wat er te doen is voor jongeren en hoe we mensen kunnen bijstaan die moeite hebben om rond te komen. Misschien komt er ook wel een buurtbudget waarvan bewoners beslissen hoe ze dit besteden. Dit bestaat al verderop in Zuidwest, in Rivierenwijk. De komende tijd willen we ook andere bewoners de kans geven om mee te denken. Dat kan tijdens bijeenkomsten in onder meer het Krachtstation, maar ook online via de website van de gemeente. Via deze weg wil ik lezers van de Zuidwester dan ook van harte uitnodigen om hieraan deel te nemen en mee te denken over de toekomst van de wijk. Doel is om voor de zomervakantie een concept van de buurtagenda naar de gemeenteraad te sturen, die er vervolgens over besluit. Na de zomer kunnen we dan hopelijk snel aan de slag met de uitvoering van projecten. Ook de komende jaren. Dat doen we ook weer in nauwe samenwerking met bewoners en ondernemers uit de buurt. Ik ben benieuwd waar bewoners mee komen en kijk ernaar uit om de wijk samen mooier te maken. Dennis de Vries Kijk voor meer informatie op www.utrecht.nl/buurtagenda

19 mei 2023 – Ken je dat? Dat je geen idee hebt wat je wilt koken. De favoriete gerechten zijn net iets te vaak gemaakt en je hebt zin in iets nieuws. Ik heb dat regelmatig. Gelukkig is de bieb in de buurt. Ik snuffel graag tussen de kookboeken. Elke keer ontdek ik weer nieuwe gerechten. En nieuwe verhalen, want veel kookboeken zijn meer dan een opsomming van gerechten. Het zijn vaak verhalen over afkomst, de smaak van het verleden en het doorgeven van familiegerechten. Traditionele gerechten krijgen een nieuwe twist. Neem ‘Karsu’s Kitchen’ van Karsu. Ze zingt, speelt piano en trad al in meer dan 20 landen op. Daarnaast is ze ook nog eens een geweldige kok en tovert ze de meest lekkere gerechten op tafel. Bij bijna elk recept zit een prachtige foto en een persoonlijk verhaal. Dat maakt dit boek ook een fijn lees- en bladerboek. Een van mijn andere favoriete kookboeken is Kookkaravaan van Yassine Nassir, Marcel van Silfhout en Annelies Dollekamp. Het boek beschrijft een fascinerende reis door Marokko met verhalen over de culinaire geschiedenis van verschillende streken. Zalouk, een salade van gegrilde aubergine en paprika serveer ik al jaren en is iedere keer weer een succes.   Ook kookinspiratie nodig? Kom naar de bibliotheek. Nieuw: Wil jij je favoriete boeken delen met andere bezoekers van de bibliotheek? Dat kan! In Bibliotheek Kanaleneiland maken we graag een tafel met jouw favoriete boeken. Meer weten? Informeer bij de balie. Tekst Trea Scholten – medewerker Bibliotheek Utrecht

19 mei 2023 – In deze rubriek stellen we iedere editie van De Zuidwester vijf vragen aan een van de bewoners van Kanaleneiland, Transwijk of de Merwedekanaalzone. Deze keer is dat de ontzettend vriendelijke en enorm energieke Corry Bok uit Transwijk, die zich al langere tijd bijzonder actief inzet, ook in en voor haar buurt. “Niet alleen maar toekijken, maar liever zelf achter de schermen!” Hoe lang woon je al in Transwijk? “In 1965 kwam ik in Utrecht wonen om me hier te specialiseren als kinderverpleegkundige. Dat kon niet in Den Helder, waar ik toen woonde. Utrecht is de geboortestad van mijn vader. Ik ben niet direct in Transwijk gaan wonen, dat is pas sinds 1972 het geval. En al die tijd op hetzelfde adres in woonflat De Hoogt aan de Van Weerden Poelmanlaan. Daarvoor heb ik gewoond aan de Nieuwegracht, de Oudegracht en de Lange Nieuwstraat.” Waarmee ben je zoal actief? “Ik ben inmiddels 81 en al langere tijd gepensioneerd, maar nog steeds erg druk en actief met verschillende dingen, zoals vrijwilligerswerk bij sociale en culturele instellingen. Denk aan Resto van Harte en Hart van Noord. Niet alleen maar toekijken past erg goed bij mij. Als bestuurslid was ik vijftien jaar verbonden aan de huurdersvereniging van mijn flat. Ik ben lid van het Utrechtse Klokkenluidersgilde omdat ik veel waarde hecht aan het behoud van cultureel erfgoed. En figureren doe ik regelmatig, ooit begonnen bij een productie van theatergroep Dogtroep op locatie in Utrecht!” Van welke voorzieningen in de buurt maak je gebruik? “Zowel in en buiten de stad was en ben ik actief. In Utrecht heb me bijvoorbeeld ingezet bij de Stadsschouwburg en DomUnder, mijn huurdersvereniging en de huurderskrant, de voormalige weggeeftafel bij Resto van Harte en inmiddels dus ook wat vaker bij Hart van Noord en als aanspreekpunt voor welzijnsorganisatie DOCK. Voorheen sportte ik bij een sportschool bij Sportpark Welgelegen, die later plaats moest maken voor het Globe College en naar elders verhuisde. Ik sport daar nog steeds, maar wel iets minder vaak.” Heb je veel familie, vrienden of kennissen in de buurt, de wijk of de stad wonen? “Uit een gezin van tien heb ik helaas nog slechts twee zussen en een broer over en die wonen niet in Utrecht. Ik ben nooit getrouwd, maar heb hier in de loop van de tijd wel veel mensen goed leren kennen. Onder andere een hele goede vriend, die inmiddels ook is overleden.” Heb je nog zoiets als een to do list? “Nee hoor, ik heb inmiddels al zoveel gedaan en ben nog zo actief dat ik mijn tijd daar prima mee door kom!”

1 maart 2023 – De dag voordat alle baasjes twee dagen niet hoeven te werken, gaan we altijd naar de markt. Dat is niet zo ver lopen vanaf huis. Naar de tram, dan oversteken, dan langs de winkel die naar lekkere vis ruikt waar ik nooit in de plas mag rollen en dan ietsjes door. En dan zijn we er. Het liefste loop ik verder over de stoep langs de bushalte, omdat er altijd kippenbotjes te vinden zijn, maar nu gaan we boodschappen doen. Of dat zegt Mijn Mens altijd. Ik snap helemaal niets van de dingen die ze koopt. Ze zegt dat het eten is, maar volgens mij is dat helemaal niet zo. Het zijn ballen in allemaal kleuren, oranje of rood met geel met een steeltje eraan, maar daar mag ik niet mee spelen. Speelmaatje Rico op het veld, die helemaal gek is op ballen, zegt ook dat het eten is en eet het zelfs op en vindt het ook nog lekker, maar ik niet hoor. Ik vind het maar rare dingen. Fruit noemt Mijn Mens het en ze zegt dat het goed voor haar is. Nou ja, ze is wel vrolijk en maakt hele lange wandelingen, dus dat zal wel kloppen dan of zoiets. De mevrouw daar is wel aardig en ik wil vaak onderdoor lopen om een aai te halen, maar dat mag dan weer niet. Zo flauw! Wel zijn er altijd heel veel mensen en sommigen vinden me denk ik een beetje eng. Dat snap ik zelf niet zo goed, want ik ben heel erg lief hoor, maar Mens zegt dat het niet erg is. Minimensen vinden me soms ook eng trouwens, zeker als ik heel lief kijk als ze een koekje in hun handen hebben. Dat is wel lekker trouwens, veel lekkerder dan de ballen van de boodschappen. Vaak gaan we ook nog naar de andere kant. Daar hebben zulke rare dingen! Bladeren, rare, niet ronde ballen met aarde er op die ze aar-dappels noemt? Ik snap niet dat iemand die dingen wil eten. Baaaaaaaaaahhhh!!!!! Nee, er zijn drie plekken waar ze wel allemaal lekkere dingen hebben, maar daar komen we nooit. Er is een plek met kaas, een plek met eieren en melk en een plek met vis. Dat is tenminste echt lekker eten! Ik snap Mijn Mens niet hoor. Ze eet maar rare dingen en slaat dat weer over. Hoe dan ook snap ik haar niet, ze zegt dat ze helemaal geen vlees eet en ve-ga-tie-rier is. Ik weet niet precies wat dat is, maar ze laat het lekkerste altijd staan. Ach, zolang ik maar wel mijn brokjes en andere lekkere dingen krijg, vind ik alles best. Ook dat ze rare bladeren en ballen eet.

1 maart 2023 – Oudejaarsdag, politiebureau Marco Pololaan. Het is nog een paar uur tot de jaarwisseling en op het bureau verzamelen zich naast agenten vertegenwoordigers van wijkorganisaties, jongerenwerkers en buurtvaders. Als wijkwethouder sluit ik ook aan om te horen en te zien hoe deze partijen samenwerken om oud en nieuw zo goed mogelijk te laten verlopen. Tekst: Dennis de Vries (wijkwethouder Zuidwest) Op de bijeenkomst maken de wijkagenten afspraken met de vrijwilligers, die deze avond in de hele wijk op straat aanwezig zullen zijn. Ze maken praktische afspraken over wie wat doet wanneer er iets gebeurt. Eerst in gesprek, anders een bericht in de groepsapp en in het uiterste geval de politie bellen. De samenwerking werkt. De avond verloopt, zoals de burgemeester op 1 januari zal zeggen, relatief rustig. Op Kanaleneiland zag de politie al een rustiger aanloop naar de jaarwisseling dan eerdere jaren, met minder incidenten en bijvoorbeeld minder autobranden en incidenten met vuurwerk. De inzet van alle vrijwilligers speelt hierin een belangrijke rol. Niet alleen op de avond zelf, maar vooral door het jaar heen. Dit soort samenwerkingen werkt alleen als het geen eenmalige investering is, en niet gericht is op één avond per jaar. De jaarwisseling is slechts één van de momenten dat het netwerk van pas komt en zijn waarde bewijst, maar het gebeurt het hele jaar door op allerlei grote en kleine manieren. Bewoners zijn een essentieel onderdeel van de leefbaarheid in de wijk. Ik vind het prachtig om te zien dat zoveel mensen hier vrijwillig aan bijdragen. Die met oud en nieuw niet lekker met familie thuis op de bank zitten, maar urenlang door de donkere straten van de wijk lopen om te zorgen dat er geen rare dingen gebeuren. Dat is onderscheidend voor Utrecht en ook zeker voor Kanaleneiland. We zagen het bijvoorbeeld ook rond de WK-wedstrijden van Marokko afgelopen najaar, waarbij het in Utrecht relatief rustig bleef in vergelijking met andere grote steden. Het is makkelijker om jongeren aan te spreken als je ze al kent. Dat is een belangrijk onderdeel van de aanpak, maar niet het enige. Zo vind ik het ook mooi om te zien dat politie, organisaties en bewoners op basis van gelijkwaardigheid met elkaar samenwerken en dat er bijvoorbeeld geen wantrouwen heerst tegenover de politie. Andersom geeft de politie verantwoordelijkheid aan de vrijwilligers en is ook duidelijk dat deze inzet een belangrijke aanvulling is op het politiewerk. De politie kan niet overal tegelijk zijn, en met de inzet van de vrijwilligers worden veel incidenten in de kiem gesmoord zodat de politie überhaupt niet hoeft op te treden. Na afloop van de bijeenkomst op oudejaarsdag heb ik alle aanwezigen bedankt voor hun inzet en benadrukt hoe bijzonder hun bijdrage is. Ik vond het mooi om te zien dat mensen trots zijn een steentje te kunnen bijdragen aan een prettige wijk. Kanaleneiland haalt vaak alleen de krant als er iets misgaat, maar het is heel belangrijk om ook aandacht te hebben voor de dingen die goed gaan. We zien dat het dankzij de inzet van velen steeds een beetje beter gaat. Daarom wil ik dat op deze plek graag benadrukken. Ik kijk ernaar uit om hier met alle partijen in de wijk verder aan te werken. We gaan ervoor!

1 maart 2023 – Iedereen is welkom in de bibliotheek. Het maakt niet uit uit welk land je afkomstig bent. Dat is het fijne van deze grootste openbare instelling van Nederland. Tijdens een gemiddelde uitleendag in de bieb van Kanaleneiland vliegen de vreemde talen je om de oren. Mensen vinden dan ook steeds meer materiaal in hun eigen taal in de lokale vestigingen. En is er ook steeds meer vraag naar Engelse boeken. En sinds vorig jaar beschikt de bibliotheek over een Turkse en een Oekraïense collectie. Tekst: Marc Coenraads (medewerker Bibliotheek Utrecht) TURKSE KINDERBOEKENCOLLECTIE De bibliotheek wil graag samenwerken met de Utrechtse gemeenschap. Een mooi voorbeeld hiervan is de Turkse kinderboekencollectie die in december in Bibliotheek Overvecht geopend is in samenwerking met Stichting Tulip Institute. Het speciale is dat de collectie is samengesteld door Turkse gezinnen die boeken in Turkije gekocht hebben en deze gedoneerd hebben aan de bibliotheek. Voorin het boek staat de naam van de donateur. Er wordt nu ook in het Turks voorgelezen. Een fantastisch initiatief waar wij op Kanaleneiland een vervolg aan gaan geven! Hier komt namelijk ook zo’n collectie, gedoneerd door de Turkse gemeenschap. Er zijn momenteel al 181 boeken voor deze collectie gedoneerd, van prentenboeken tot boeken voor kinderen tot twaalf jaar. Verrassenderwijs zitten daar ook Turkse vertalingen bij van Nederlandse auteurs, bijvoorbeeld ‘Iep’ van Joke van Leeuwen of ‘De gruwelijke generaal’ van Jozua Douglas (uit Wijk bij Duurstede).       Binnenkort wordt de collectie officieel geopend. Natuurlijk mogen kinderen een lintje doorknippen! Dat hoort zo bij een opening. Er wordt nog een datum voor de officiële opening gezocht. Het wordt een mooi feestje. Houd onze website in de gaten voor meer informatie. www.bibliotheekutrecht.nl En de titel boven dit stuk? Turks voor: Welkom in de bibliotheek!

1 maart 2023 – In deze rubriek stellen we iedere editie van De Zuidwester vijf vragen aan een van de bewoners van Kanaleneiland, Transwijk of de Merwedekaalzone. Deze keer is dat een van de nieuwste bewoners van Transwijk: Emma Rosendal. Tekst: Nicole Nibbering 1 – WAAROM BEN JE IN IN TRANSWIJK KOMEN WONEN? “De belangrijkste reden was dat er hier plek was voor mij. Want het was niet heel makkelijk om nieuwe woonruimte te vinden. Daarnaast was ik er ook wel toe aan dat het wat rustiger was rond mijn huis, in plaats van waar ik eerst woonde in het centrum met allemaal luidruchtige studenten om me heen, dat heb ik nu niet. Waar ik nu woon, daar vond ik de sfeer meteen heel goed. We reden de straat in om bij het huis te gaan kijken, en ik dacht meteen: het is hier heel gezellig.” 2 – WAT WAS JE EERSTE INDRUK VAN DE WIJK EN HOE BEVALT HET NU? “Ik voelde me meteen welkom door de bewoners in de wijk. Er gebeurt hier best wel veel, we wonen boven een aantal kapperszaken en we hebben een leuk plantsoen met een fontein erbij. Ik denk niet dat er heel veel mensen in Utrecht zijn met zo’n relatief open uitzicht in de stad. Vorige week was ik bij de kapper onder mijn huis. Die begon ook helemaal te vertellen over hoe blij ze was dat ze hier tien jaar geleden was komen wonen en hoe gezellig het is. En zo’n beetje iedereen die je spreekt die hier woont, zegt: ‘Er gebeurt genoeg, je zit dichtbij de stad, maar niet in de stad.’ Ik vind het leuk dat iedereen zo blij is om hier te wonen.” 3 – WAT IS JE FAVORIETE PLEK IN ZUIDWEST UTRECHT? “Ik loop vaak een lunch-rondje in park Transwijk. Het is best wel groot, maar volgens mij is het nog niet het optimale seizoen voor dit park. In de lente wordt het vast nog beter. Maar dit is wel de plek waar ik het meeste ben. Verder heb ik nog niet heel veel gezien van de wijk. Ik vind de plek bij de Kromme Haring trouwens ook wel erg leuk om te komen, dat is al een tijdje terug maar wel leuk om naartoe te gaan.” 4 – ALS JE IETS ZOU MOGEN VERANDEREN IN DE WIJK, WAT ZOU DAT DAN ZIJN? “Hmmm, ik zou nog wel wat meer aan groen willen. Ik heb voor mijn deur de fontein en wat gras. Maar ik zou wel meer struiken en boompjes willen zien, zodat het echt wat groener wordt.” 5 – WAT ZOU JE AAN DE BEWONERS WILLEN MEEGEVEN? “Ik wil wel een shout out doen naar de bibliotheek op Kanaleneiland. Want ik ben nog gewend aan de bieb op de Neude en ik heb daar nog reserveringen uitstaan. Maar hier op Kanaleneiland hebben ze ook heel veel en de sfeer is fijn en gezellig. Er zijn ook allemaal mensen bezig met huiswerk, je hebt echt een huiskamergevoel. Een bibliotheekabonnement is tegelijkertijd ook een goede besparingstip.”

26 januari 2023 – “Ik woon sinds mijn geboorte al in hetzelfde huis hier in Transwijk. Toevallig ben ik ook vandaag jarig! Ik ben vaak te vinden in Park Transwijk en zorg er ook voor dat de wijk schoon blijft. Naar mijn mening wordt Transwijk met de jaren mooier en mooier.” Tekst en beeld: Nina van den Hurk Lopez

3 januari 2023 – Jongerencultuurhuis Boks aan de Peltlaan op Kanaleneiland was in oktober één van mijn eerste bezoeken als wijkwethouder van Zuidwest. Geen onbekend terrein, aangezien ik in mijn vorige functies als schoolleider in Overvecht en als directeur van Stichting Vreedzaam ook al veel contact had met jongeren en jongerenwerkers in Utrecht en daarbuiten. Jongeren zijn vaak nog op zoek naar hun identiteit en hun plek in de samenleving. Een goede jongerenwerker biedt jongeren nabijheid, maar geeft ook ruimte voor eigen initiatief. Spreekt de taal van de jongeren maar laat ze zelf actie ondernemen. Een mooi voorbeeld vond ik een jongerenwerker die jongeren wees op het wijkspreekuur. Binnenkort mag ik dus een aantal jongeren ontvangen die met hun wens of idee naar de gemeente stappen. Het werken met jongeren roept ook de vraag op hoe wij de jongeren zien. Zijn we ze als ‘onze jongeren’, als ouders, maar ook als buurman? Jongeren hebben opvoeders nodig. Dat zijn de ouders, maar ook de leraar, voetbaltrainer of buurtgenoot. Bewoners zien jongeren niet altijd zo. Een groepje jongeren dat op een pleintje hangt of een grote mond heeft, kan overlast opleveren of zelfs bedreigend overkomen. Veel mensen lopen daar liever met een grote boog omheen dan een praatje te maken of zelfs maar te groeten. Door jongeren te negeren of te ontwijken, voelen jongeren zich nog minder begrepen in een toch al onzekere periode van volwassenwording. Mijn oproep zou dus ook zijn om er gewoon eens op af te stappen en een praatje te maken of een balletje mee te trappen. Het zijn immers ook de kinderen van de buurman of buurvrouw, en de kinderen van onze wijk. Dennis de Vries (PvdA) is sinds juni de nieuwe wijkwethouder van Zuidwest. Dit is zijn eerste column voor De Zuidwester. Eén keer per maand houdt Dennis wijkspreekuur. Daar kun je vragen stellen en ideeën inbrengen over je wijk/buurt. Voor meer informatie over wanneer de wijkspreekuren zijn, zie de website: www.utrecht.nl/wonen-en-leven/wijken/wijk-zuidwest/uw-initiatief-en-invloed/wijkspreekuur-zuidwest/

9 december 2022 – Ieder jaar als het nog maar kort licht is en heel lang donker, dan komen er hele harde knallen. Ik ben er een beetje bang voor en het is maar goed dat mijn baasje er dan is, want dan kan ik daar lekker bij kruipen en eigenlijk is het ook wel gezellig dan. Toen ik drie jaar geleden naar Utrecht ging verhuizen, toen was ik er veel banger voor dan nu hoor, toen wilde ik heel graag onder het bed kruipen, maar dat ging niet zo goed. Ook vertrouwde ik mijn baasje nog niet helemaal, we kenden elkaar immers pas net. Inmiddels vertrouw ik haar wel en ik ga ook naar haar toe als ik dingen eng vind. Fleur de Kat is veel minder bang, maar die is wel bang voor de stofzuiger en de bezem en die vind ik weer niet eng. Zo is het een beetje hetzelfde. Maar de knallen. Ik heb van andere vriendjes in het park gehoord dat zij ze ook niet leuk vinden. Niet alle vriendjes hoor, maar sommigen. Soms zijn de knallen er ook als we in het park spelen. Volgens de baasjes zijn het dan ‘kwajongens’. Ik weet net wat kwajongens zijn en of ze lekker smaken, maar als ze zulke knallen maken, hoef ik ze zeker niet meer te proeven. Of zouden het misschien een soort van mensen zijn? Het lijkt alsof iedere jaar de knallen sneller na de zomer komen en ook steeds harder zijn. Ik vind ze gewoon eng. Als ik binnen ben, is het minder eng aan het worden, want ik weet inmiddels dat het binnen helemaal veilig is. Maar buiten is het nog wel eng en eigenlijk wil ik dan meteen naar huis, ook al moet ik eigenlijk nog plassen, maar dat durf ik dan niet meer. Mijn baasje vindt dat dan niet leuk en dan gaan we naar bed en dan ‘s morgens nog voor het licht is en er geen mensen zijn, alsnog naar buiten als de wekker gaat. Dat is wel weer heel erg lief.

9 december 2022 – In deze rubriek stellen we iedere editie van De Zuidwester vijf vragen aan een van de bewoners van Kanaleneiland, Transwijk of de Merwedekaalzone. Deze keer is dat de betrokken organisator en motivator Salim Benali. Tekst: Nicole Nibbering  1 – WIE BEN JE EN WAT DOE JE ZOAL? “Ik ben Salim Benali, 23 jaar en ik ben geboren en getogen op Kanaleneiland. Een tijdje geleden kwam er een signaal van jongeren van mijn leeftijd die behoefte hadden aan bijeenkomsten waar ze elkaar konden ontmoeten, maar ook iets om van elkaar te leren. Toen ben ik heel laagdrempelig begonnen met themabijeenkomsten waarbij ik gastsprekers uitnodigde over bijvoorbeeld mentale gezondheid, journalistiek, topsport en politiek. Jongeren die geen rolmodel in hun omgeving hebben, wil ik toch graag een mooie ervaring geven. Om ze een positief zelfbeeld te geven. Ik vind het belangrijk dat iedereen doet wat ie leuk vindt en waar ie goed in is, en dan zijn of haar volledige potentieel benut.” 2 – WAT VIND JE FIJN AAN WONEN IN UTRECHT? ‘“Ik spendeer veel tijd in de wijk (Kanaleneiland). Het is echt een gemeenschap waar iedereen elkaar groet. Het is een levendige wijk, er gebeurt veel en daar houd ik van.” 3 – WAT IS JE FAVORIETE PLEK IN ZUIDWEST UTRECHT? “De Rooseveltboulevard, om met vrienden te wandelen. Ik loop vaak langs het kanaal en dan zie je de enorme diversiteit in etniciteit en leeftijd. En daarnaast kom ik nog steeds heel graag in het tennispark bij Anansi, op Kanaleneiland Noord. Daar heb ik heel veel tijd als jonge jongen gespendeerd en daar heb ik goeie herinneringen aan.” 4 – WAT IS IETS WAT JE ZOU WILLEN VERANDEREN IN ONZE WIJK? “Ik vind de infrastructuur heel mooi, alle nieuwe gebouwen die geven een positieve drive aan de wijk. Ik geloof zelf dat het fysieke en het sociale met elkaar samenhangt. Dus als het er heel mooi uitziet, dan zal dat ook een positief effect hebben op de sociale gemeenschap. Maar wat ik anders zou willen zien, is dat de nieuwe en oude bewoners toch nog meer een groep gaan vormen. Het zou mooi zijn dat we door sociale activiteiten elkaar opzoeken, dat we nog meer verbinding met elkaar krijgen. Maar we moeten elkaar ook de tijd gunnen, zoiets kost gewoon tijd.” 5 – ZOU JE IETS WILLEN MEEGEVEN AAN ANDERE BEWONERS? “Ik heb wel een tip speciaal voor jongeren: zoek een plek én mensen die jou een goed gevoel geven. In wat je ook wil doen, in wat je wilt bereiken, is je mentale gesteldheid heel belangrijk, dus dat je zin hebt in onderwijs, of sport, werk. Dus omring je met fijne personen om lekker in je vel te zitten, en dat je zin hebt om jezelf verder te ontwikkelen.” Zie voor meer informatie van MIX2000: www.linkedin.com/in/salim-benali Home

7 november 2022 – Van 26 september tot en met 5 november stond in Bibliotheek Kanaleneiland een heuse voetballeeshoek met boeken voor voetballers, sterspelers en FC Utrecht fans. En… een echt FC Utrecht-shirt, sjaals en zitzakken. In de voetballeeshoek konden bezoekers chillen en lekker lezen, want verhalen en voetbal, dat gaat heel goed samen. Het bleek een succes! Met de voetballeeshoek steunde FC Utrecht de bibliotheekcampagne ‘Wie dit leest… kan ook een boek lezen’, om de leesvaardigheid en het leesplezier van Utrechtse kinderen te vergroten. Eerder stond de leeshoek in Bibliotheek Overvecht en Bibliotheek Neude. Sander van de Streek, speler van FC Utrecht, opende de voetballeeshoek Neude. Hij leest zelf ook graag, vooral spannende boeken, en leest zijn kinderen van 1 en 3 jaar oud elke avond voor. Woezel en Pip, nijntje, Het hoogste huis van de straat (voor de giraf). (Voor)lezen vindt hij heel leuk en belangrijk: “Ze vinden het heel leuk. De boekjes van nijntje rijmen en de oudste vult de zinnetjes zelf aan.” VOETBALLEN EN VERHALEN Deirdre Carasso, directeur Bibliotheek Utrecht, is blij met de voetballeeshoek: “Voetballen en verhalen, dat gaat heel goed samen. Er zijn zulke leuke en interessante boeken voor kinderen geschreven over voetbal. Daarom zijn we blij met deze voetbalhoek in de bieb. Kom lekker lezen!” VANUIT HET HART FC Utrecht wil als club, in het hart van de provincie, een bijdrage kunnen leveren aan een vitaler Utrecht. De club is oprecht betrokken en maakt de verbinding in wijk, stad en regio. De ondersteuning van de bibliotheekcampagne ‘Wie dit leest … kan ook een boek lezen’ is onderdeel van het Vanuit het hart-programma. In dit kader is FC Utrecht ook een van de meer dan 40 ondertekenaars van het Leesoffensief Utrecht. WIE DIT LEEST Een kwart van de kinderen dreigt laaggeletterd van school te komen. Van jongs af aan lezen helpt dit te voorkomen. Met de campagne ‘Wie dit leest … kan ook een boek lezen’ wil Bibliotheek Utrecht alle kinderen van Utrecht gratis lid maken van de bibliotheek en stimuleren om meer te lezen. In deze campagne werkt Bibliotheek Utrecht samen met meer partners in de stad.      

1 oktober 2022 – De foto’s in de krant worden gemaakt door een echte fotograaf en ik moest ook weer eens op de foto. Zo nu en dan is het belangrijk om iets nieuws te maken, dus had ik een fotoshoot! Nu maakt mijn baasje regelmatig foto’s – of eigenlijk veel te veel, maar ik krijg snoepjes en aaitjes er voor terug – dus dat ben ik wel gewend. Maar dit was toch anders. Eigenlijk veel leuker, als ik heel eerlijk ben. Deze keer mocht ik rennen, snoepjes eten, ik kreeg heeeeeeel veel aaitjes, met de bal spelen en ze zeiden constant dat ik het heel goed deed. Vind ik eigenlijk ook wel een beetje, ik vind de foto’s ook wel heel mooi, jij ook?

1 oktober 2022 – Met trots presenteren we de gloednieuwe rubriek ‘Vijf vragen aan …’ In deze rubriek stellen we vanaf nu iedere editie van De Zuidwester vijf vragen aan een van de bewoners van Kanaleneiland, Transwijk of de Merwedekanaalzone. De eer is deze eerste keer aan pianist en zangeres Hanna Marieke! Tekst: Nicole Nibbering 1 – WIL JE JEZELF KORT VOORSTELLEN? ‘Ik ben Hanna Marieke, geboren in Amsterdam, op mijn zeventiende ben ik aangenomen op het conservatorium in Utrecht, toen ben ik hierheen verhuisd. Nu woon ik sinds 3,5 jaar op Kanaleneiland. Over mijn muziek zegggen ze dat het melodische jazz is met avontuurlijke elementen erin, en een beetje invloed van klassieke en gospel muziek. Mijn eigen mix dus eigenlijk! En ik schrijf er altijd verhalen omheen. Vanuit inspiratie, met het thema van hoop of schoonheid. Ik kijk heel erg naar de natuur wat ik heel mooi vind en dat probeer ik te vatten in jazz. Dat mensen iets meer van de natuur zien. Dat het publiek ook gewoon geraakt kan worden door de verhalen die ik vertel als ik optreed tussen de nummers door.’ 2 – WAT VIND JE FIJN AAN UTRECHT? ‘Het is wat gemoedelijker, vriendelijker en kleiner dan Amsterdam, Rotterdam, Den Haag. Soms is dat wat intimiderender en te groot. Ik houd wel van intieme settingen.  Deze locatie waar we nu zitten, is heel belangrijk geweest voor mijn album. Tijdens corona zat ik veel thuis en wandelde ik hier elke dag. Veel mensen zijn hier vaak onderweg, dan zie je ze heel hard fietsen van de ene naar de andere kant en dan kijken zij alleen maar naar het asfalt. En dan denk ik: kijk nou om je heen!’ 3 – WAT IS JE FAVORIETE PLEK IN ZUIDWEST UTRECHT? ‘Op dit moment is de Rooseveltboulevard mijn favoriete plek in de wereld. Maar stel dat ik ga verhuizen, dan zoek ik wel weer een nieuwe favoriete plek.’ 4 – WAT IS IETS WAT JE ZOU WILLEN VERANDEREN IN ONZE WIJK? ‘Goeie vraag. Het is een hele internationale wijk, maar in mijn straat wonen alleen maar Nederlanders. Ik voel wel een afstand tussen bewoners. Een keer ging ik met buren een volleybalnet opzetten en op een gegeven moment stonden we met wel dertig mensen van allerlei nationaliteiten te volleyballen en dat vond ik zo gaaf!’ 5 – TIPS VOOR ANDERE BEWONERS? ‘Ga af en toe aan het kanaal zitten zonder je telefoon of een boek, maar ga gewoon kijken naar de natuur. Hoe de lucht verandert, de mensen en beesten die voorbij komen. Neem een thermoskan koffie of thee mee. Dan zie je ineens dat de boot ‘Marjan’ hier vaak ligt, een boot met een hele NS trein erop, enorme cruiseschepen en afvalboten.’

1 juni 2022 – Het worden spannende weken. Bloedspannende weken… In juni vinden namelijk de Spannende Boeken Weken plaats. Op 9 juni wordt in Bibliotheek Neude de Gouden Strop – de prijs voor het beste Nederlandse spannende boek uit het afgelopen jaar – uitgereikt op de Avond van het spannende boek. Er zijn acht genomineerde boeken die nog kans maken op die prijs. En ik wil die allemaal lezen. Ik ben nu bezig aan het derde boek. Hieronder wat ik er van vind. ORAKEL – THOMAS OLDE HEUVELT: Een echte horrorthriller. Twee tieners vinden een achttiende-eeuws zeilschip in een weiland. Eén van hen gaat kijken en gaat een luik binnen. En komt er niet meer uit… Het begin van nog veel meer ellende. Een mysterieus verhaal vol bovennatuurlijke elementen. Intrigerend concept, spannend opgeschreven. De auteur is bekend van de bestseller “Hex” en dit is ook weer een pakkend boek. Aanrader DE RUSSISCHE CONNECTIE – GERRIT BARENDRECHT Een historische thriller, vervolg op “De Parijse connectie”. Amsterdam, 1889. In hartje Amsterdam vindt een bomaanslag op een tram plaats. Rechercheur Julius Katz gaat samen met journaliste Ida (zeer ongebruikelijk in die tijd, een vrouwelijke journalist) op onderzoek uit en infiltreert in een anarchistische cel. Je ruikt de stank in de sloppenwijken van de hoofdstad, de enorme armoede is voelbaar. En het einde is superspannend, kan zo verfilmd worden. Ook een aanrader, ik ga zeker het eerste deel uit deze serie lezen! LENOIR – BAS HAAN Een thriller die zich afspeelt binnen de Rotterdamse drugswereld. Rechercheur Jacob Lenoir komt bij bewustzijn met een pistool in zijn hand. Naast hem ligt het lichaam van zijn zwager, een topadvocaat. Wat is er gebeurd? Een best wel rauw boek met veel geweld, corruptie en couleur locale. Het debuut van onderzoeksjournalist Bas Haan. Een lekker weglezende thriller, wel met wat clichés. Drie spannende boeken tot nu toe. Wat mij betreft allemaal kanshebbers op de hoofdprijs, met een lichte voorkeur voor “de Russische connectie”. Maar ik moet er nog vijf lezen. Ik heb dus nog wat te doen. We gaan op 9 juni zien of één van deze drie het gaat winnen!

1 juni 2022 – In het huis van een kat wonen, heeft zo zijn voordelen. Ze wil nog wel eens mijn snuit schoonmaken of ik kan een paar van haar brokjes stiekem stelen, maar het allermooiste is dat een kat extreem goed is in niets doen. Kijk, ik ben een hond en van mezelf al best goed in luieren, maar het echte niets doen en uren en uren ergens naar staren, dat heeft de kat wel geperfectioneerd. Mijn mens doet het soms ook, maar dat is dan naar iets waar weer bewegende dingen in zitten en geluid uit komt – ze noemt het een teevee – ik snap er niets van. Het heeft geen luchtjes en je kunt er niet overheen rollen, het is niet lekker warm en het smaakt ook naar niets. Nee. Raar mens. Maar de kat? Die kan uren zitten kijken. Soms zit ze op de vensterbank, maar soms ook gewoon op het kussen op de grond. Maakt niet zo veel uit. Thuis kan ik niet naar buiten kijken, omdat ik van de kat niet op de vensterbank mag, maar gelukkig ga ik een paar keer per dag naar buiten met baasje. Die moet altijd lopen, hele einden en dat is vaak heel erg leuk, maar ze heeft ook wel eens geen tijd om overal te snuffelen. Maar ik heb wat verzonnen: de vijver. De vijver in de wijk heeft spuitend water en er zwemmen vogels in. Die moet ik natuurlijk goed in de gaten houden, want die horen ín het water en niet op de kant. Maar vanuit die vogels ben ik langzaam begonnen om mijn baasje te leren nietsdoen. Eerst achter de vogels aan die op de kant waren om ze te vertellen dat ze in het water hoorden en daarna steeds een beetje langer blijven kijken naar het water. Meestal ging ik erbij zitten, soms lekker liggen. Maar mijn mens kwam nooit. Het is heel raar, minimensen willen best in het gras spelen maar als minimensen grote mensen worden, willen ze ineens niet meer op het gras zonder dekentje. Terwijl dat juist zo heerlijk zacht is. Soms ging ze dan op een bankje zitten, maar dan is ze heel ver weg en dat is niet gezellig. En toen vond ik de vijver. De vijver heeft stenen die in treden naar het water lopen die in de middag heerlijk warm zijn. Ik ben er gewoon eens heen gewandeld en mijn mens ging gewoon mee. Ik ben gaan zitten en – je raadt het nooit – mijn mens ging naast me zitten. Niet eens op een stoel of een bankje. We luisteren dan samen naar het water wat uit de fontein komt, ik krijg af en toe een kriebel achter mijn oor en zo zitten we dan. Een beetje te kijken en te luisteren. Naar de vogels in de vijver en dat dankzij de kat die me dat geleerd heeft.

1 juni 2022 – Wellicht heb je haar gezicht al wel eens gezien: Sara Niknam (19) was afgelopen gemeenteraadsverkiezingen verkiesbaar op plek zes van Socialisten Utrecht en zij is in die tijd veel in de weer geweest in onze buurt voor de campagne. Sara: ‘Ik woon nu ongeveer een jaar op Kanaleneiland, ik ben verhuisd vanuit Rotterdam voor mijn studie. Ik volg de studie BSc Liberal Arts and Sciences met de hoofdrichting Natuurkunde aan de Universiteit Utrecht. Ik heb het tot nu toe erg naar mijn zin gehad in de wijk, dus bij deze: mijn vijf tips in de buurt! 1.LANGS DE ROOSEVELTBOULEVARD Langs het Amsterdam-Rijnkanaal in Kanaleneiland zit een uitgestrekte boulevard waar je waarschijnlijk al bekend mee bent. Dit is een van mijn favoriete plekken om ‘s avonds een wandeling te maken. Er is mooi zicht op de zonsondergang, er hangt een gezellige sfeer, en het is leuk om er bootjes te kijken. Daarnaast bevindt zich in het gras een variatie aan speeltuinen, sportplekken en -veldjes en zitplekken. 2. AWESOMESPACE Op de Marcopololaan zit, in een vrij nietsvermoedend oud GGD-gebouwtje, eigenlijk een grote retro-gaming genaamd stichting Awesomespace. De ruimte is van binnen gevuld met oude gameconsoles en andere nostalgische gaming- en popcultuur-gerelateerde dingen. Het wordt gerund door vrijwilligers en je kan op woensdag- en vrijdagavonden tussen zeven en elf gratis aanbellen om binnen te komen kijken. Het is opgedeeld in verschillende themakamers en er zit zelfs een bar die drankjes en snacks verkoopt. Perfecte plek voor een leuk uitje met vrienden dus! Lees meer op hun eigen site: www.awesomespace.nl. 3. KRINGLOOP DE WIJKWINKEL Net als elke andere student met een eigen plek ben ik dol op de kringloop. Het is niet alleen betaalbaarder, maar maakt het ook makkelijker om een woning in eigen smaak in te richten zonder dat het een rib uit m’n lijf hoeft te kosten! Kringloop de Wijkwinkel is een grote zaak, met een uitgebreide selectie aan tech, kleding, platen, boeken, meubels, et cetera. Ik ben persoonlijk weer gebruik gaan maken van oude dvd’s, gezien het wisselende en ergens toch wat te onbetrouwbare aanbod van streamingsdiensten, en die waren hier gelukkig ook goedkoop op de kop te tikken! Kringloop de Wijkwinkel is een gezellige kringloop en wordt grotendeels gerund door vrijwilligers en mensen met dagbesteding. Leuk om met vrienden een middagje te gaan snuffelen, handig als je nog meubilair nodig hebt. 4. PARK TRANSWIJK Waarschijnlijk ook al bekend: Park Transwijk. In Rotterdam ben ik aan de rand van de stad opgegroeid, met vrij veel groen. Nu, wonende in Zuidwest, mis ik dat groen wel een beetje. Gelukkig zit er een vrij centraal gelegen park in onze wijk. Het is een fijne plek om te wandelen, fietsen, en om een rondje te lopen door de kinderboerderij. Al ben ik uiteraard geen kind meer, blijft het leuk om geitjes te aaien, lammetjes te kijken, een rondje te lopen langs de knaagdieren en de varkentjes, et cetera. Mijn partner is helaas een stuk minder van de dieren dan ik, dus ik heb deze lente nog weinig lammetjes gezien. Voor mensen met kinderen (of mededierenliefhebbers!) is het uiteraard ook een ideaal daguitje in de buurt. Verder is er ruimte om te barbecueën, skaten, of om gewoon in het zonnetje te picknicken. Er zit een flink meer in het park met in het midden een eilandje voor de vogels, dus ook leuk om gansjes te spotten (al sissen ze soms eng, aldus mijn partner). 5. DE IKEA Wat is er idealer dan op fietsafstand van de IKEA wonen? Goedkoop uit eten of een snack kunnen halen, makkelijk nieuwe meubels of decoratie kunnen kopen zonder extra te hoeven betalen voor bezorging, of gewoon een rondje lopen voor wat inspiratie. Ik ben zelf fan van de plantenafdeling, ze hebben een groot assortiment en de prijzen zijn goed. De Ikea is tot verrassend laat open, dus leuk om ’s avonds langs te gaan voor een winkeltripje en wat te eten.  

We zijn allemaal burgers. We zijn niet allemaal voetballers, rappers of barista’s, maar burgers zijn we wel. Zo begint het boek En nou mag ik even! Op 16 maart 2022 vinden er in heel Nederland weer gemeenteraadsverkiezingen plaats. Ik ga altijd stemmen, gebruik dan verschillende stemhulpen om mij te informeren over de standpunten van politieke partijen, wat vind ik belangrijk. Maar het is elke keer weer knap ingewikkeld, voor onderwerp 1 heeft partij A de voorkeur, voor onderwerp 2 partij B, enzovoorts. Tijd om mij meer te verdiepen in de lokale politiek en onze democratie. Ik nam een stapeltje boeken mee naar huis en begon met En nou mag ik even! Dit boek van Menno Hurenkamp en Evelien Tonkens is een ideale introductie voor dat wat samen leven mogelijk maakt: burgerschap. Wat betekent het om in een democratisch land te leven? Wat betekent stemrecht als je het met geen enkele partij echt eens bent? Burgerschap ontstaat niet vanzelf schrijven de auteurs. Het is niet zoals verliefdheid, die je zomaar kan overvallen. Of zoals het weer, dat je nu eenmaal moet ondergaan. Burgerschap vraagt een hoop werk van alle betrokkenen. Je maakt je burgerschap zelf, dag in dag uit. Elke ontmoeting met een medeburger gebeurt lokaal, recht voor je neus, en dan komt het erop aan. Hoe ga je om met mensen die volkomen anders denken dan jij? Is het voor de samenleving voldoende wanneer we elkaar niet in de haren vliegen, of is er meer nodig? Een zeer helder boek dat stemt tot nadenken. Een aanrader! Een volgend boek uit de stapel is Gemeente in de genen: tradities en toekomst van de lokale democratie in Nederland. Democratie begint bij de gemeente. Daar ligt de bron van burgerschap, zeker in Nederland, zo schrijven Wim Voermans en Geerten Waling. Hier is de burger al eeuwenlang eigenaar van de lokale democratie. Van wie is de lokale democratie? De conclusie van de auteurs is dat een gemeente van oudsher eigendom is van burgers en inwoners, maar dat dat eigenaarschap bedreigd wordt: we schieten te ver door naar de gemeente vóór de burgers en gaan te veel voorbij aan de gemeente ván de burgers. Gemeenten zijn bezig technocratische projecten te worden waarmee lokale democratie wordt uitgehold; effectiviteit en efficiency winnen het van inclusiviteit. Ook de andere vier boeken las ik met veel interesse en ik leerde meer over democratie en politiek. Ik begrijp dat een gebrek aan kennis over lokale onderwerpen, standpunten en partijen voor veel mensen een reden is om niet te gaan stemmen. Maar de lokale democratie wordt gemaakt door ons, de inwoners van Utrecht. Het is van belang dat je je stem laat horen!  

12 februari 2022 – Soms hè, soms moet ik als hond gewoon mijn poot stijfhouden. Want die baasjes zo nu en dan… De hele dag maar bezig, achter die tikdingen waar soms ook andere mensen in zitten, waar ik niets van snap, want hoe kun je nou elkaars kont ruiken als je in een machine zit, en als ze er niet mee bezig zijn, dan zijn ze nog druk bezig met dingen die totaal niet belangrijk zijn. Kijk, zoals ik het zie. Het leven bestaat maar uit een paar dingen die echt belangrijk zijn. Als allereerste een warm huisje om in te wonen waar ook een lekker bakje eten en een bak water voor me klaarstaan. Ik heb ook geleefd zonder dat huis en dat was echt verschrikkelijk. Ik ben dan ook heel blij dat ik weer een warm huisje heb en altijd brokjes om te eten. Daarna is het belangrijk dat er iemand is die me wil aaien en aandacht wil geven. Een bedje voor me maakt, een dekentje over me heen legt als het koud is en me vasthoudt als ik bang ben voor het onweer of vuurwerk. Ik heb dat allemaal en ik kan mijn baasje troosten als zij bang is voor iets. Eigenlijk heb ik nu alles wat een hond zich maar kan wensen. Daarna komen de dingen die baasjes vaak lijken te vergeten, maar juist een leven zo ontzettend mooi maken. Lekker op mijn rug in het zonnetje liggen of bij de vijver in het park zitten en kijken naar alle vogels in het water. Dan begint mijn baasje te roepen, dat ik door moet lopen of trekt aan mijn riem, maar ik hou mijn poot stijf. Ik ga echt nog niet meteen mee. Nog even van het uitzicht genieten. Laatst ook, toen hadden we heerlijk lui gewandeld in het park. Rustig aan naar de kinderboerderij, daar omheen, langs het grote veld, overal gesnuffeld, met vriendjes gelopen. En toen ineens waren we bij het stoplicht en mijn vriendjes gingen de andere kant uit naar hun huis. Mijn baasje kreeg ineens haast. Nou, niet hoor. Ik ben wel meegelopen, maar de zon scheen ook heel fijn. We liepen langs een plekje – vlakbij de voordeur – waar de zon echt perfect op scheen. Ik ben gaan liggen in dat zonnetje. Baasje begon weer te roepen, dat ik binnen moest komen. Ineens kreeg mijn baasje het door en kwam naast me zitten. Baasje snapte het ineens, het zonnetje is geweldig, op de grond zitten is helemaal niet zo erg en de rest kan nog eventjes wachten. Ik heb mijn baasje een heel belangrijke les geleerd: dogfulness. Nu is nu en later komt later. Ik snap dat baasjes soms ook hard moeten werken, maar vijf minuten in de zon liggen relaxen, kan eigenlijk iedere dag wel. Dan kun je nog steeds alles doen, maar hondjes en baasjes worden er ook heel gelukkig van. Van maar vijf minuten dogfulness.

11 februari 2022 – Als nieuw redactielid van De Zuidwester beschrijf ik graag mijn favoriete plekken in Zuidwest Utrecht. Ik woon nu bijna twee jaar op Kanaleneiland en er zijn nog steeds nieuwe plekken om te ontdekken. Tips zijn en blijven dan ook zeker welkom via redactie@zuidwesterutrecht. nl. Voor nu: veel plezier met de onderstaande tips! COFFEEMANIA BY BOOGH Hier kom ik graag voor een lekkere kop koffie met een zoete snack of een goede lunch. Je wordt er altijd vriendelijk geholpen. Soms door mensen met hersenletsel die bij Coffeemania een werk- en leerplek hebben, waar ze door een professional worden begeleid. Daarnaast kun je bij Coffeemania ook terecht via de app ‘Too good to go’. Als je die app op je telefoon installeert, dan kun je een bon reserveren bij bijvoorbeeld Coffeemania (maar ook bij veel andere horecazaken en winkels in Utrecht!). Die bon wissel je in voor een Magic Box: een box vol met lekker eten dat die dag is overgebleven. Je kunt dan voor een klein bedrag smikkelen van vers brood, zelfgemaakte dips, taart en koeken. Ik vind het een topdeal! BROUWERIJ DE KROMME HARING Hou je van speciaalbier dat net even anders is dan wat je gewend bent? Dan is Brouwerij De Kromme Haring ook iets voor jou! Er worden regelmatig nieuwe bieren gemaakt en die kun je natuurlijk proeven in het café bij de brouwerij óf kopen en meenemen naar huis (of je doet beide, dat kan natuurlijk ook 😊).De bieren komen in blikken met vrolijk ontwikkelde tekeningen erop, waar ik altijd ook extra vrolijk van word. In de brouwerij liggen veel bordspellen, dus ga de strijd aan onder het genot van een heerlijk biertje. PRINS CLAUSBRUG In coronatijd ben ik veel meer gaan wandelen in en buiten de wijk Kanaleneiland, waar ik woon. Een van de favoriete routes is de Prins Clausbrug oversteken en door Papendorp wandelen. Zeker in de lente is dat extra leuk, want dan zijn er veel ganzenfamilies die in en rond de vijver hun kuikens grootbrengen. Het uitzicht op de brug vind ik altijd weer mooi. Zeker bij zonsondergang of om de grote vrachtschepen onder je door te zien varen. Ook als ik op pad ga op mijn racefiets is de Prins Clausbrug bijna altijd mijn eerste ‘klimmetje’ van de rit. Dan begin je meteen goed! PARK TRANSWIJK De wandelingen gaan ook vaak door Park Transwijk. Een groen park in de stad is altijd een publiekstrekker natuurlijk en daarom kan-ie niet op mijn lijstje ontbreken. Je kunt er bijvoorbeeld even bij de kinderboerderij naar de pasgeboren lammetjes of balkende ezels kijken (ook leuk voor volwassenen!). Ook als je een drukke werkdag hebt, dan is Park Transwijk perfect voor een rustig wandelrondje tussen het thuiswerken door, om je hoofd leeg te maken of inspiratie op te doen. OP ROOSE Last but not least kom ik ook graag bij Op Roose, het restaurant aan het Amsterdam-Rijnkanaal in de twee oudste huisjes van Kanaleneiland. Hier kun je terecht voor een kop koffie, uitgebreide lunch, borrel en/of diner. Een fijne hippe plek met een uitstekende menukaart. Je vindt hier vooral veel jongeren die de afgelopen jaren in Zuidwest Utrecht zijn komen wonen – net als ikzelf. De inrichting is een combinatie van de jaren 30-stijl van de huisjes en een moderne look. Je hebt perfect uitzicht op de Rooseveltboulevard en het Amsterdam-Rijnkanaal.

Ik ben uit logeren geweest en dan niet een nachtje ergens slapen van het avondplasje tot het ochtendplasje, maar acht nachtjes mocht ik bij mijn vriendjes blijven. Mijn vriendjes komen ook uit Griekenland, maar zij waren nog maar een pup toen ze daar weggingen. Zeker de kleinste, die ook van Lesbos komt, wil altijd van alles weten over hoe het daar is en dan vertel ik over de zon en dat het daar altijd warm is. Maar hier is het ook leuk hoor, ik snapte eigenlijk ook niet zo goed waarom mijn baasje weg ging. Het is nu het allerleukste in het park, met overal bladeren waar je ontzettend fijn in kunt snuffelen en misschien is er zelfs wel een lekker hapje te vinden, maar dat moet ik altijd stiekem doen. Mijn logeerplek was trouwens fijn. We komen daar vaker en soms gaat mijn baasje dan weg, maar nog nooit was ik zo lang zonder haar en ik moest ook heel hard piepen toen ze weg ging. Ik wist dat ze niet snel weer terug zou komen, want ze had namelijk mijn dekentje, mijn knuffelbeer en het kauwtouw meegenomen. Maar even over de logeerplek Ze hebben daar enorm grote ramen en dan kun je over het hele park uitkijken. Mijn logeerbaasje had al heel snel een warme deken neergelegd op de grond, zodat ik daar lekker lang kon liggen luieren zonder dat ik een koude buik zou krijgen. Thuis zijn er ook wel ramen, maar die zijn niet zo groot en we wonen ook niet zo hoog, dus dat is anders. Ook hadden ze op het logeeradres iets heel fijns: er waren allemaal warme plekjes op de grond. Niet door een deken of een mand, maar de grond zelf was warm. Als ik dan nat was van het spelen buiten, kon ik daar lekker op liggen om op te drogen en weer warm te worden. Zo fijn! Ik was trouwens wel weer heel blij toen mijn baasje weer kwam om me op te halen. Het was leuk om acht nachtjes bij mijn vriendjes te slapen, vergis je niet, maar toch slaap ik liever bij mijn eigen baasje, ook omdat ik dan alleen maar de aandacht met de kat hoef te delen, maar die houdt niet van knuffelen. Dus dat is helemaal opgelost. En mijn vriendjes? Die zie ik morgen weer in het park. Kunnen we weer samen snuffelen tussen de bladeren.

Sinds twee jaar woont Jesse aan de Van Eysingalaan in Transwijk, maar hij kent zowel Transwijk als Kanaleneiland én de Merwedekanaalzone al langere tijd. Voorheen woonde hij namelijk langs het Merwedekanaal in Rivierenwijk en hij was in die tijd met verschillende dingen en op verschillende plekken in de buurt actief. Inmiddels werkt hij als zzp’er en ontwikkelt hij zich enthousiast verder op het gebied van muziek en sport. Jesse heeft natuurlijk ook zijn favoriete plekken! 1.BOOTCAMPZONE PRINS CLAUSBRUG Het sportpark onder de Prins Clausbrug richting Papendorp is een absolute toplocatie voor Jesse omdat hij er graag sport. Sowieso is hij een actieve sporter en biedt het Sportpark daartoe volop gelegenheid, maar sinds corona en het sluiten van sportscholen of beperken van de mogelijkheden daar heeft buitensporten voor hem ook meer waarde gekregen. Jesse sport er zowel alleen als met vrienden en in groepsverband én geeft er les als fitnesscoach. 2.HERMAN BROOD ACADEMIE De muziekacademie, nu nog aan de Australiëlaan, is ook een favoriete plek. Niet zozeer de Australiëlaan of die hoek van Kanaleneiland, maar wel de academie zelf. Jesse kreeg er veel mogelijkheden voor zelfontwikkeling binnen de opleiding muziekmanagement en heeft die mogelijkheden ook volop benut. De opleiding is sowieso erg prettig en praktijkgericht, met onder andere leraren uit de (muziek)industrie zelf en volop ruimte voor eigen initiatief. Inmiddels is Jesse afgestudeerd! 3.KRACHSTATION KANALENEILAND Deze inmiddels belangrijke plek aan de Amerikalaan is voor Jesse ook populair. Alleen al vanwege het feit dat er veel verschillende positieve en creatieve initiatieven zijn gehuisvest, maar ook omdat hij er zelf eerder trainde bij Taekrosa van Angelo Rasalia. En momenteel bouwt Jesse er aan zijn eigen professionele muziekstudio voor jonge artiesten uit de wijk en de stad die bezig zijn met beats en vocals. Ook opkomend talent en jongeren die hun talenten graag willen ontdekken biedt Jesse daarmee een plek, een beetje tussen de Herman Brood Academie en de muziekwereld in. Een locatie met veel mogelijkheden, begeleiding en de gelegenheid om te netwerken. Mooi initiatief! 4.BOULDERHAL STERK Past zonder twijfel ook in het rijtje voor Jesse. Niet eens omdat hij er zelf (veel) sport, hoewel daartoe volop mogelijkheden aanwezig zijn, maar bijvoorbeeld om er met vrienden af te spreken. Er komt leuk publiek en er heerst een bijzonder positieve en gemoedelijke sfeer bij Sterk. Het is prettig daar onderdeel van uit te maken, dus je kunt me er met enige regelmaat vinden. 5.DE BERG Deze berg of heuvel in Park Transwijk is om meerdere redenen de moeite waard. Het ligt iets achteraf en is relatief rustig, je zit of staat er wat hoger en hebt er dus prachtig uitzicht over het park. Er staat een bankje waar je kunt zitten en Jesse vind het fijn om zich daar zowel in de zomer als in de winter met een boek of wat ander leesmateriaal even terug te trekken en tot rust te komen. Heel af en toe zit er ook een oudere meneer van de rust en het uitzicht te genieten, mooi en bijzonder. Het is een oase in Park Transwijk vindt Jesse.        

Ben jij bereid alles op te geven voor jouw grootste droom? Het lezen van verhalen van mensen die het roer omgooien in hun leven, om wat voor reden dan ook, vind ik fascinerend. Alle schepen achter je verbranden, je hart volgen, het helemaal anders aanpakken en bouwen aan een nieuw leven. De ingrijpende beslissingen die mensen nemen veranderen hun leven vaak drastisch en dromen kunnen veranderen in nachtmerries. Maar in alle verhalen krijgen mensen nieuwe inzichten hoe hun leven te leiden. Dat vergt vaak heel veel doorzettingsvermogen! Na het lezen van de bestsellers Het zoutpad en de De wilde stilte van Raynor Winn lees ik nu Ik ben een eiland van Tamsin Calidas. Over de afgelopen zeventien jaar schreef zij dit autobiografische verhaal van een jonge vrouw die haar comfortabele leven in Londen verruilt voor het (over)leven in een eenvoudig boerenhuis op een Schots eilandje. Het is bijna onvoorstelbaar wat een mens kan doorstaan. Het leek zo idyllisch, een leven op een klein eiland in de Hebriden, maar de werkelijk[1]heid is totaal anders. Buffelen om een bestaan op te bouwen in een eenvoudig boerenhuis, geen gastvrije eilandbewoners, een relatie die langzaam barsten gaat vertonen en de allesoverheersende rol die de natuur speelt. Meer zal ik niet verklappen; lees dit boek over eenzaamheid, veerkracht en zelfontdekking. Ik ben een eiland / Tamsin Calidas; vertaald [uit het Engels] door Hans Kloos Tamsin Calidas is van oorsprong fotograaf en begint elk hoofdstuk met een foto van eigen hand. “Toen ik me in zee wou verdrinken hunkerde ik ernaar om ergens thuis te zijn en me weer een vol mens te kunnen voelen. Het was bijna iets spiritueels, en ik ben blij dat ik er doorheen gegaan ben. Heel veel mensen ondervinden een dergelijke periode in hun leven, wanneer ze het niet meer zien zitten. We zijn allemaal eilanden, om naar de titel van mijn boek te verwijzen. En we staan allemaal voor de uitdaging om het leven in zijn totaliteit te omarmen, in zijn goede en slechte periodes. Uitdagingen uit de weg gaan heeft geen zin, want ze verdwijnen niet. Je moet er mee leren omgaan. Wanneer je de bodem hebt bereikt, besefte ik die keer op het strand, is er maar een uitweg, terug naar boven.” MEER LEZEN VAN MENSEN DIE HET ROER OMGOOIEN IN HUN LEVEN? Hieronder een kleine greep uit de collectie van de bibliotheek. Er is nog veel meer… Reizen naar de midzomerzon / Tory Bilski Ik fiets door / Juliana Buhring Op hoge hakken in Afrika / Chantal Heutink De wildernis in / Jon Krakauer Wild / Cheryl Strayed Blauw hout : het geheim van Congo… / Roland Verbiest Alleen / Tim Voors Het zoutpad / Raynor Winn De wilde stilte / Raynor Winn  

Zelf zeg ik dat ik herimport ben op Kanaleneiland. Na een periode in Leidsche Rijn te hebben gewoond, ben ik in 2019 terug verhuisd naar de gerenoveerde flats in Noord. Naast dat ik op Kanaleneiland gewoond heb, heb ik er ook op het Niels Stensen College gezeten. Mijn jeugd speelde zich grotendeels af in de Merwedekanaalzone en Transwijk. Met alle wijken/buurten waarop De Zuidwester zich richt heb ik dus in meer of mindere mate een geschiedenis. 1.PARK TRANSWIJK Opgroeien deed ik op een woonark aan het Merwedekanaal en ik speelde vaak in Park Transwijk. Mooie herinneringen, het fort, de waterspeelplek, paaseieren zoeken en schaatsen op de vijver. Ook de rozenperken die overal waren aangeplant kan ik me nog goed heugen. Die zijn nu helaas verdwenen en het groenonderhoud laat nogal te wensen over, maar ik kom nog graag in het park. Ik wandel er zelf en voor de kinderen zijn de huidige speeltuin en de stadsboerderij geweldig. Ik heb altijd een goed gevoel over Kanaleneiland gehad, het voelt eigen en van commentaar op de wijk kan ik gepikeerd raken. Dan denk ik altijd ‘Als je zelf geen positieve bijdrage levert, hou dan je mond maar’. Tijdens corona is de appgroep ‘Samen Kanaleneiland’ opgestart voor vraag naar en aanbod van hulp in de wijk, maar inmiddels is het doel veel breder. Het wordt gebruikt om informatie uit te wisselen, wijkgerelateerde vragen te stellen en nieuwe contacten op te doen. Daardoor zie je pas goed wat bewoners – allemaal vrijwillig – voor elkaar doen.   2.DE TUINEN Daarmee kom ik ook op de plek (maar het zijn de mensen die bepalend zijn) die voor mij het meest bijzonder voelt. Alle tuinen, zowel van onze koopwoningen als van de huurwoningen tegenover ons, worden langzaam maar zeker opgeknapt. Hierdoor hebben we als buren (oud én nieuw) veel contact met elkaar. We lenen gereedschap en helpen elkaar met tuinklusjes. Er staat ook altijd wat tegenover, lekker eten, een stuk taart, een paar muntplanten. Binnenkort organiseren we, huur- en koopbewoners, een buurtborrel. Zo wil je toch graag wonen. Met de buren aan de overzijde is er minder contact. Hun huizen zijn recent gerenoveerd en er zijn veel nieuwe bewoners bijgekomen. Uiteraard wil ik zelf ook graag contact met mijn overburen. Ik heb geen behoefte om hier anoniem te wonen. Bovendien spreek je elkaar gemakkelijker aan als er wat speelt (goed of slecht). Een tijdje geleden hadden we wat gedoe met jongeren die tussen de geparkeerde auto’s aan het voetballen waren. Dat was op zich niet vreemd, want het voetbalveldje waar ze eerst speelden lag bezaaid met glas en bouwrestanten. Karim (Ennahachi) heeft toen, nadat ik via de appgroep in contact met hem kwam, een bemiddelende rol gespeeld. Daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Maar uiteindelijk is het wel de bedoeling dat ik mijn buurjongens zelf leer kennen en zij mij. Wij zijn tenslotte buren van elkaar.   3.ROOSEVELTBOULEVARD Dat een van mijn andere favoriete plekken de Rooseveltboulevard is, is natuurlijk niet vreemd. Ik ben opgegroeid op het water. Zelf zit ik graag op een bankje naar de boten op het kanaal te kijken. Er is altijd wel wat te zien, er spelen kinderen, jongeren die voetballen, mensen met een yogamatje of die gezellig op een bankje zitten te kletsen en zonnebloempitten eten of de sportieve types die onder de brug op de toestellen aan het fitnessen zijn. Nooit saai dus. Tijdens de lockdown was het er buitengewoon druk, toen ben ik nog wel eens uit mijn slof geschoten omdat een jogger geen afstand hield en in mijn nek liep te hijgen. Ik vermoed dat voor heel veel bewoners de gelegenheid om daar te kunnen recreëren tijdens de lockdown echt ademruimte gaf. Er zijn plannen om een loopbrug over de Leidsche Rijn te plaatsen. Dat zou een mooie mijlpaal betekenen: eindelijk rechtstreeks langs het Kanaal, zonder blokkades, vanuit KE naar Oog in Al kunnen lopen.   4.VECHTCLUB XL In het voormalig OPG-gebouw zit Vechtclub XL. Daar zitten veel creatieve ondernemers en er worden tal van creatieve activiteiten georganiseerd. Het bruist van de energie en het ligt ook nog eens vlak bij de Merwedekanaalzone waar ook van alles wordt ontwikkeld. Ik ben heel benieuwd hoe dat allemaal zal veranderen. In Vechtclub XL is ook een pub en er zijn diverse restaurants. Zelf ben ik fan van restaurant De Klub, dat is echt een culinair hoogstandje.   5.HUIS VAN VREDE Wat vroeger de bibliotheek was is nu Huis van Vrede, een multiculturele ontmoetingsplek. Ik houd van de sfeer, gastvrij en divers. Als je houdt van lekker eten, dan raad ik Prins Caspian aan. Op zaterdag hebben ze een Perzisch menu, dan staan ze te grillen op de BBQ buiten en komen er hele families om samen te eten. Erg gezellig en bijzonder lekker!

Ik moet even wat zeggen. Al anderhalf jaar schrijft mijn personeel over Kwispelstaart. Best leuk hoor, maar ik woonde hier eerder. Laat ik mezelf meteen even voorstellen. Ik ben kat Anne-Fleur van Nijenrode tot Amelisweerd, roepnaam Fleur. Hoe ik aan die sjieke naam kom? Laat me het je vertellen. Bijna zes jaar geleden woonde ik met een groep andere katten heel relaxed op een landgoed in Breukelen. Beetje scharrelen, af en toe een muis of een vogel vangen, dutje doen, het betere kattenleven. Een ding: ik woonde buiten, of wij allemaal woonden buiten. Zonder personeel, een dak en warme kussens bij de verwarming. Tot de dag dat we ineens allemaal gevangen werden en naar binnen moesten. Ik vond het in het begin verschrikkelijk, dat binnen wonen. Na een tijdje begon het wat te wennen daar binnen bij het asiel. Een beetje in een groep hangen, nooit meer een natte vacht en ik hoefde niet eens meer te rennen voor mijn avondeten. Het werd gewoon voor mijn neus gezet en ik kon dineren. Ik heb sinds vijf jaar een huis met personeel en het bevalt me uitstekend. Het personeel dringt zich niet op, als ik zin heb in kopjes, dan geef ik die, zo niet: dan niet. Personeel vindt het allemaal goed. De eerste drie jaar hier waren de kattenhemel wat dat betreft. Maar ineens kwam er een Kwispelstaart. Uit protest heb ik twee weken op de vensterbank gezeten. Gelukkig was die Staart ’s nachts achter een deur en kon ik overal weer die luchtjes wegpoetsen, wat een werk zeg. Ik heb een paar weken boos naar het personeel gekeken, maar de situatie met Staart bleef. Accepteren dus maar. Kwispelstaart weet inmiddels prima dat ík de baas in huis ben. Als Staart op het kussen ligt en de zon schijnt er precies goed op, dan weet ze dat als ik die kant op wandel, ze meteen op mag krassen. Overigens: uit mijn etensbak moet ze ook blijven. Ik jat wel af en toe voer van haar, maar dat moet ze maar accepteren. Verder heeft Kwispelstaart ook wel voordelen hoor, ze houdt in de winter de plekjes warm als ik even mijn poten moet strekken, ze heeft een vacht die ideaal is om zachtjes door gekrabbeld te worden als ik er goed voor ga staan en er zijn zo veel meer warme ligplekjes in huis, perfect in het zonnetje. Eigenlijk is het best goed toeven hier en ik zou nooit meer terug willen naar dat buitenleven.

Lekkere lange zomerdagen – tijd voor een boek! De zomer staat weer voor de deur, tijd om lekker te ontspannen met een boek. Of je nu van romans of thrillers houdt, in de tuin leest, in het park of op het strand, hele avonden of af en toe een hoofdstuk: Zomerlezen is zorgeloos genieten. Ik heb bijvoorbeeld genoten van het boek Voor ik je loslaat, geschreven door Sally Hepworth. Een roman voor lezers die houden van verhalen die echt ergens over gaan. De terminaal zieke alleenstaande moeder Alice probeert de toekomst voor haar vijftienjarige dochter Zoe veilig te stellen. Alice heeft haar hoop gevestigd op Kate, een verpleegster, en Sonja, een sociaal werker. Thema van dit boek is het verlangen naar een familie in welke vorm dan ook. Het verhaal lijkt zwaar maar het is prachtig en met humor geschreven. Je leeft enorm mee met het leven van deze drie vrouwen en Zoe. Echt een boek waarvan je het jammer vindt dat het uit is. Gelukkig staat de bieb vol heerlijke verhalen en helpen wij lezers graag bij het vinden van de mooiste boeken. BIEB ON TOUR Deze zomer komt Bibliotheek Utrecht ook naar je toe met de mooiste verhalen: Bieb on tour, kom verhaal halen. Op een biebfiets toeren wij door Utrecht en strijken neer in parken, speeltuinen en op pleinen. Bekijk ter plekke het menu en kies het verhaal dat jij graag wilt horen. Voorlezers zorgen voor griezelverhalen, stadspoëzie, romantische verhalen of laten je lekker lachen. Voor jong én oud. Kijk op www.bibliotheekutrecht.nl/zomer wanneer de tour in de buurt is. En check dan meteen de speciale voorlezers, zoals Edo Brunner, Ingmar Heytze, nijntje of 3FM DJ Timur Perlin. Van zondag 18 juli t/m zondag 29 augustus in heel Utrecht. www.bibliotheekutrecht.nl/zomer   Ga op reis in een boek en beleef dat heerlijke Zomerlezengevoel – Veel plezier! Nog een paar suggesties voor leuke boeken:

Ik ben Arie Huisen, 87 jaar oud en ik woon sinds 1973 op Kanaleneiland. In 1933 geboren in Wijk C heb ik Kanaleneiland vanaf eind jaren ‘50 gebouwd zien worden. Toen ik hier in 1973 kwam wonen was het nog het zeer gewilde Rozeneiland. Ik heb helaas ook de slechte jaren meegemaakt, toen het hier wel een getto leek. De laatste jaren zit de wijk gelukkig weer in de lift. Het ziet er weer beter uit, het is schoner, de criminaliteit is minder. Overigens heb ik me ook in de slechte jaren nooit echt onveilig gevoeld. Ik ben heel lang politieman geweest, dus ik ben niet zo angstig aangelegd.   1 MIJN ACHTERTUIN Mijn achtertuin van zes bij acht meter is een vogel- en kruidentuin. Ooit gewoon een stads – tuintje, daarna een vijver erin met goudvissen. Maar toen de reigers dat ontdekten was het snel uit met de pret. Goudvissen weg. Toen ben ik begonnen met het verbouwen van kruiden. Zo’n beetje alle kruiden die in ons klimaat willen groeien, heb ik in de tuin staan. Ik kook ook graag, dus ik verbouw ze niet alleen voor de sier. Daarnaast heb ik er een vogelvriendelijke tuin van gemaakt, met pindabekers, haken om appels aan te hangen en meer van dat soort dingen.   2 HET WANDELPAD LANGS DE FLY-OVER Dit wandelpad heet officieel, vreemd genoeg, het 24 Oktoberplein. Maar goed, het is het pad dat van het oude ziekenhuis, achter de moskee langs, naar het Amsterdam-Rijnkanaal loopt. Aan het einde, bij het kanaal staat een rood-wit paaltje om auto’s tegen te houden en daar sta ik graag een beetje te mijmeren. Als jongeman kwam ik hier al, vanuit Wijk C, toen het kanaal net open was. Vroeger en nu komen hier voor mij samen.   3 DE BETONNEN KUIL VOOR DE MOSKEE Als ik over het pad langs de moskee wandel, dan kom ik ook langs het betonnen pleintje voor de moskee, waar bij mooi weer altijd wel mensen buiten zitten. Omdat ik al zo lang aan het Attleeplantsoen woon, ken ik best veel mensen van de moskee. Regelmatig vragen ze mij of ik er even bij kom zitten voor een kopje thee of koffie. Dat is altijd erg gezellig.   4 HART VAN NOORD Sinds tweeënhalf jaar ben ik kind aan huis bij buurthuis Hart van Noord. Vlak daarvoor was mijn partner overleden en ik zat behoorlijk in de put. Via mijn huisarts ben ik bij Hart van Noord terechtgekomen en hier heb ik mijn plekje wel gevonden. Ik ben er vrijwilliger, ik kom graag bij de inloop-koffieochtenden op de dinsdag en bij andere activiteiten. Pas geleden heb ik nog een paar pannen Indische soep gemaakt voor de lunch, natuurlijk met kruiden uit mijn eigen tuin.   5 KANALENEILAND De wijk als geheel. We wonen met z’n allen in een mooie en prettige wijk. Een wijk die er na een aantal moeilijke jaren weer mag zijn en waar we trots op mogen zijn. Toen ik hier kwam een homogene wijk, nu een diverse wijk, maar wel een wijk waar ik me thuis voel en waar ik met plezier woon.

In deze column neem ik jullie even mee in de zoektocht naar ons ‘grotemensenhuis’. Op mijn 29e verhuisde ik voor de liefde vanuit een klein dorpje in Brabant naar het midden van het land. Mijn vriend komt uit Friesland, dus het werd letterlijk een compromis en dus Utrecht. We namen onze intrek in een heerlijk gerenoveerd appartement op Kanaleneiland, waar je de auto voor de deur kan parkeren. Voor velen wellicht (overbodige) luxe, maar voor mij als dorpse geit een must. Een auto hebben staat voor mij gelijk aan vrijheid, aan mijn vrienden en familie in Brabant op kunnen zoeken wanneer ik zou willen. ALS DORPSMEISJE IN DE STAD In het begin was het fantastisch. Er is altijd leven in de brouwerij. Je kunt al het leuks in het weekend op de fiets doen zonder dat je eerst hoeft te discussiëren over hoe je weer thuis zult komen. Dagelijks uitwaaien aan het kanaal en in de zomer lekker barbecueën. Iets wat je in een dorp niet doet, want dan wordt je raar aangekeken. De stad gaf me een gevoel van vrijheid, niks of niemand is raar. HET BEGON TE KNAGEN Ik voelde me op m’n best als ik de Prins Clausbrug overstak richting Papendorp en als ze daar koeien in de wei hadden gezet. Ik merkte ineens het geluid van de snelweg op, miste weilanden, het bos, stilte en sinds het thuiswerken ook ruimte. We gingen eens op onderzoek uit wat de mogelijkheden waren om een huis te kopen, want de hoeveelheid huur die we maandelijks betaalden deed niet onder voor de maandelijkse lasten van de hypotheek op een huis. OP ZOEK NAAR EEN ‘GROTEMENSENHUIS’ De zoektocht, de Funda verslaving en het eindeloos veel bezichtigen was begonnen. Wat hebben we veel geleerd over hoeveel spaargeld je eigenlijk nodig hebt voor de kosten koper, samenlevingscontracten, bieden op inschrijving, over hol klinkende tegels, versleten kitranden en ga zo maar door… In de fase dat de moed ons totaal in de schoenen was gezakt en we besloten te stoppen met het cirkeltje van bezichtigen, bieden en teleurgesteld zijn kreeg ik de vraag of ik als inwoner van Kanaleneiland wilde schrijven voor de Zuidwester. Schrijven is iets wat ik naast mijn werk als coach en spreker heel graag doe, dus zonder twijfel was dat een ‘ja’. Een eigen column die ik kon invullen zoals ik dat wilde, ik was in mijn nopjes! HIER HAD IK EVEN NIET OP GEREKEND! De eerste column was ingeleverd en we zouden nog één laatste huis bekijken voordat we voorlopig zouden stoppen met zoeken. Op een vrijdagmiddag toen ik op de fiets zat werd ik gebeld door de makelaar, ons bod was geaccepteerd. Ik moest even afstappen. Hoe nu verder?! We hadden een bod gedaan, omdat we de kans niet wilden laten schieten. Ik had er na al die teleurstelling alleen geen rekening mee gehouden dat ons bod geaccepteerd zou kunnen worden. MIJN LAATSTE COLUMN Inmiddels wonen we een paar maanden in het noorden van Nieuwegein, waar we kunnen profiteren van de voordelen van de stad. Ik geniet intens van meer ruimte, minder geluid, minder hoogbouw en meer groen. Deze mooie stap brengt alleen één ding met zich mee wat minder leuk is, dat is dat dit mijn laatste column gaat zijn in de Zuidwester. WIL JE MIJN AVONTUREN BLIJVEN VOLGEN? Dat kan door me te volgen op Instagram @healthbyhanneke. Ik deel ervaringen en tips om jezelf op één te zetten, de lat lager te leggen in het leven zodat je meer naar je hart kunt luisteren en nog meer van het leven kunt gaan genieten. Ik wil je enorm bedanken dat je tot hier gekomen bent met lezen. Dat ik mijn verhaal aan jou kwijt kon en ik je mocht vertellen dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Natuurlijk trek ik met regelmaat mijn wandelschoenen aan om nog even lekker te komen uitwaaien aan het kanaal!

Iedere ochtend weer krijg ik van mijn baasje een bakje brokjes. Ze zijn best lekker hoor, daar niet van, maar een beetje saai. Ik eet ze echt wel met smaak op, maar ‘s morgens hoop ik toch altijd op iets anders wat eigenlijk altijd wel lukt. Ik wil naar het park, oftewel: het ontbijtbuffet. In het park is altijd lekkers te vinden. Ik – als voormalig zwerfhondje – heb een neus voor de beste hapjes in de struiken. Een stuk brood, soms een pizzakorst en als ik écht mazzel heb, een croissantje of een koekje. Zeker als het warm is geweest, zijn er ook talloze stukjes vlees en botjes te vinden, mijn lievelingskostje. Het is alleen jammer dat ik het eigenlijk niet mag opeten van mijn baasje, dus moet ik het een beetje stiekem doen. Ze zegt dat menseneten niet zo goed voor hondjes is, maar daar geloof ik niets van. Overigens zijn in het park altijd meer dieren die van de hapjes eten. De ganzen vinden het brood ook al lekker, maar volgens mij krijgen ze er buikpijn van. Hun poepjes als ze brood hebben gegeten, ruiken lang niet zo lekker als de poepjes met alleen maar gras. Ook zijn er soms ratten. Dat is wel grappig hoor, want die kan ik zo lekker wegjagen. Best leuk om achter zo’n rat aan te rennen. En die zijn ook niet zo groot, dus die eten niet zo veel. Er zijn er wel een boel, dat is dan weer jammer. En ze hebben vaak jeukbeestjes. Die zijn heel naar. Gelukkig krijg ik een snoepje dat de jeukbeestjes doodmaakt. Soms ligt er trouwens zo veel eten, dat ik het niet eens op kan krijgen. Dan is er een hele berg rijst met bonen, dat is ook lekker, maar dat is dan veel te veel. Of zo veel brood dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Dat is brood voor wel tien hondjes. Het blijft dan ook te lang liggen en het is dan niet meer zo lekker. Of de ratten hebben er plasjes overheen gedaan. Kijk, ik ben niet vies van wat poep en pies. Geef me een konijnenkeutel en ik rol er heerlijk doorheen. Maar rattenplasjes zijn gewoon vies. Voorlopig laat ik ‘s morgens gewoon nog lekker mijn brokjes staan. Want er is lekkers genoeg te vinden in het park en ik krijg altijd als we thuis zijn alsnog iets lekkers. Honger heb ik niet meer, niet meer zoals vroeger in Griekenland. Ik hou gewoon van lekker eten en het lekkerste eten is vaak in het park te vinden. Van de mensen die het blijkbaar niet meer lekker vinden. Rare mensen…