Lekker onder een warm dekentje!
4 februari 2025 – Ik mag dan wel al vijf jaar in Nederland wonen, maar ik ben en ik blijf een Griekse dame. En in Griekenland is het nooit echt koud. Hier wel. De afgelopen weken waren weer echt heel koud en dan verwacht dat baasje van me dat ik dan voor de lol zomaar naar buiten ga? Nou echt niet hoor. Ik weiger. Alleen als ik echt heel, heel, heel nodig moet,
dan wil ik wel naar buiten wandelen. Heel eventjes dan. Snel een plasje en een poepje en op een drafje weer naar binnen. BRRRR!!! En weet je wat nog erger is dan koud? Koud en regen. Bekijk het maar. Ik blijf mooi binnen.
Maar mijn baasje heeft nu iets verzonnen, ze heeft nu een jasje voor me gekocht. Dan is het iets minder koud en ik blijf ook nog eens een beetje droog in de nattigheid. Het is niet helemaal perfect, maar het is draaglijk. Eigenlijk wil ik gewoon hetzelfde als mijn baasje: laarzen, een warme jas met capuchon, voorpootwarmers… Nu loop ik nog met mijn blote pootjes op de stenen en heb ik ook vaak een natte buik van de nattigheid. Ontzettend vies allemaal. Nee, ik ben geen fan. Het liefste lig ik binnen, warm onder een dekentje. In mijn mandje of gewoon lekker op de bank of in het bed van mijn baasje. Een beetje slapen, beetje snoezelen, prima leventje. Maar toch…
Ik ga nog wel naar buiten, echt waar hoor. Ik bedoel: als dame in Transwijk moet ik bijblijven bij alle roddels en tot op heden kan mijn baasje me die nog steeds niet vertellen. Heel raar, maar ze snuffelt nooit bij bomen of struiken of gewoon even in het gras om te ruiken wat er aan de hand is. Ik heb het rare idee dat mensen maar slecht ruiken en
ik snap niet hoe mensen dan weten hoe het met iedereen in de buurt is, als je niet snuffelt. Een van de rare dingen van mensen.
Volgens mij vindt mijn baasje de kou ook niet zo leuk. Ze is in ieder geval altijd heel lang bezig met extra dingen aantrekken voor ze met me naar buiten gaat. Als ik dan halverwege de trap naar beneden bedenk dat ik toch niet wil, omdat het echt veel en veel te koud is, dan heb ik een beetje medelijden met haar omdat ze dan alles weer uit moet trekken, maar uiteindelijk bepaal ik of ik naar buiten ga of niet. En als het water op de weg hard is geworden, dan ga ik echt, echt, echt niet naar buiten. Ja, hooguit even heel snel naar de hoek van de straat en dan snel weer naar binnen. Op de bank. Onder een dekentje. Waar het warm is. Als het lente is, kom ik wel weer echt buitenspelen.
