4 juni 2024 – Anne woont aan de Monnetlaan, is getrouwd en heeft twee jonge kinderen. Ze bespreekt in haar columns de ‘flat’-way of living.
Tekst: Anne Rietveld – illustratie: Manon Sas
Betreden op eigen risico
Er zijn best wat voordelen te noemen aan het wonen in een flat. Zo is alles gelijkvloers dus kinderen die van de trap af vallen (oké, oké ik ben zelf ook erg onhandig) daar hoef je je geen zorgen om te maken. Daarnaast is je huis stofzuigen echt een fluitje van een cent. Een ander bijkomend voordeel: je hoort je kinderen zo goed en je bent in een luttele seconde bij ze. Zeker niet onbelangrijk als er weer een kind van de bank is gevallen en een EKBO wil (Eerste Kus Bij Ongelukken). Desalniettemin vind ik het idee dat we ’s nachts hun gehuil na een nachtmerrie niet horen zo hartverscheurend, dat we tóch een babyfoon in huis hebben gehaald.
Toen ik laatst mijn jongste in kleermakerszit op de salontafel onder het genot van een cracker met smeerkaas aantrof en mijn oudste op de vensterbank zag zitten, terwijl ze gehypnotiseerd naar een muziekdoosje keek, sloeg de angst toe. It is official. Mijn kinderen kunnen klimmen. Wat nu als ze ook het raam weten te openen?
Dus je raadt het al: met zeer grote urgentie monteerde manlief kindersloten op ieder raam dat geopend kan worden. Voordeel: de kinderen kunnen het raam niet ver open krijgen en blijven netjes binnenboord. Nadeel: óók wij kunnen het raam niet ver meer open krijgen, dus lekker je kamer goed doorluchten zit er voorlopig niet meer in.
Nu heb ik het in mijn hoofd gehaald dat mijn kinderen zo acrobatisch zijn, dat ze ook over onze balkonbalustrade kunnen klimmen. Dus het balkon is inmiddels ook verboden terrein, tenzij onder strenge supervisie van bodyguard mama. Better safe than sorry, maar het wordt een zware, warme en muffe zomer in de Monnetteflat.
