6 december 2024 – In onze flat is het zelden muisstil. We waarschuwen elkaar van tevoren als er een feestje gegeven wordt. Als er uit onverwachte hoek toch meer lawaai komt dan gewenst, zijn we in ons portiek inmiddels getraind om vriendelijk doch dwingend in de groepschat te vragen of het allemaal wat zachter kan. Werkt altijd. Zo ook toen onze jongste de kruk in de keuken had ontdekt en daar graag mee door onze woning wilde schuiven. Een paar dagen na deze door hem ontdekte nieuwe hobby, kregen we toch de vraag van de onderburen of we er viltjes onder wilden zetten.
Tekst Anne Rietveld – Illustratie Manon Sas
Maar we gedogen ook regelmatig het geluidsvolume van elkaar. Zo horen wij op onze beurt gelach en gezang van beneden, maar daar staat tegenover dat onze (onder)buren ’s nachts het gehuil en gebrul van onze koters aan moeten horen.
Ik kan echter soms wat obsessief met geluid bezig zijn. Ik ontdek graag wat het geluid dat ik hoor nu precies is. Een sirene van een ambulance, een brandweerauto of politiewagen is mij niet vreemd. Inmiddels denk ik ook ontdekt te hebben waar het aanhoudende getoeter in de wijk vandaan komt of wat de gedachte hiervan is (correct me if I am wrong). Dacht ik eerst dat het ging om chauffeurs die ruzie met elkaar hadden en graag de agressiviteit kracht willen bij zetten door even lekker die claxon lang in te drukken, is het blijkbaar een teken van vreugde en feest, want er zijn twee tortelduifjes in het huwelijksbootje gestapt. Al gebeurt het ook als een voetbalelftal heeft gewonnen. Wanneer ze hebben verloren, dan uiten we deze teleurstelling door in de wijk een aantal vuurpijlen de lucht in te knallen.
Toen mijn dochter onlangs ’s avonds laat haar bed uit kwam met de mededeling dat ze een vreemd geluid hoorde, keek ik dan ook niet raar op. Maar dit geluid kon ik ook niet plaatsen. Samen met mijn dochter ging ik op ontdekkingstocht en keken we uit haar raam. Stonden er drie bewoners doodleuk ’s avonds laat hun mat uit kloppen.
