Tekst: Laura Vervaart – beeld: Manon Sas
9 december 2022 – Ieder jaar als het nog maar kort licht is en heel lang donker, dan komen er hele harde knallen. Ik ben er een beetje bang voor en het is maar goed dat mijn baasje er dan is, want dan kan ik daar lekker bij kruipen en eigenlijk is het ook wel gezellig dan.
Toen ik drie jaar geleden naar Utrecht ging verhuizen, toen was ik er veel banger voor dan nu hoor, toen wilde ik heel graag onder het bed kruipen, maar dat ging niet zo goed. Ook vertrouwde ik mijn baasje nog niet helemaal, we kenden elkaar immers pas net. Inmiddels vertrouw ik haar wel en ik ga ook naar haar toe als ik dingen eng vind. Fleur de Kat is veel minder bang, maar die is wel bang voor de stofzuiger en de bezem en die vind ik weer niet eng. Zo is het een beetje hetzelfde.
Maar de knallen. Ik heb van andere vriendjes in het park gehoord dat zij ze ook niet leuk vinden. Niet alle vriendjes hoor, maar sommigen. Soms zijn de knallen er ook als we in het park spelen. Volgens de baasjes zijn het dan ‘kwajongens’. Ik weet net wat kwajongens zijn en of ze lekker smaken, maar als ze zulke knallen maken, hoef ik ze zeker niet meer te proeven. Of zouden het misschien een soort van mensen zijn?
Het lijkt alsof iedere jaar de knallen sneller na de zomer komen en ook steeds harder zijn. Ik vind ze gewoon eng. Als ik binnen ben, is het minder eng aan het worden, want ik weet inmiddels dat het binnen helemaal veilig is. Maar buiten is het nog wel eng en eigenlijk wil ik dan meteen naar huis, ook al moet ik eigenlijk nog plassen, maar dat durf ik dan niet meer. Mijn baasje vindt dat dan niet leuk en dan gaan we naar bed en dan ‘s morgens nog voor het licht is en er geen mensen zijn, alsnog naar buiten als de wekker gaat. Dat is wel weer heel erg lief.
