1 oktober 2024 – Anne woont aan de Monnetlaan, is getrouwd en heeft twee jonge kinderen. Ze bespreekt in haar columns de ‘flat’-way of living.
Tekst Anne Rietveld – Illustratie Manon Sas
Als je aan het einde van je werkdag de binnentuin in fietst en het je opvalt dat het gras wel een stukkie korter is. Of als je in het trappenhuis bent en de vlekken van lekkende vuilniszakken verdwenen zijn en de geur van schoonmaakmiddel je tegemoetkomt. Of als je naar de flat tegenover de jouwe kijkt en denkt “goh, de overburen kunnen wel een likje verf gebruiken”, denk dan niet dat de betreffende bewoner zelf even dapper op zijn ladder met een kwast in zijn hand de boel gaat bewerken. Nee, daar zit dus een hele vereniging achter.
Bij het kopen van een appartement treed je toe tot de VvE (Vereniging van Eigenaren). Hieraan moet je een bijdrage betalen. Dit kun je vervelend vinden, maar er worden fijne en noodzakelijke dingen van gedaan. Ik ben in ieder geval tevree met de VvE, alleen heeft de populariteit van de VvE het zwaar te verduren.
Als er door het bestuur in de binnentuin een borrel wordt georganiseerd, dan sta je in de zeikende regen met een zeer select groepje een kopje thee te drinken. En op de jaarlijkse vergadering zijn de enthousiastelingen ook op één hand te tellen. Een enkeling, zoals ondergetekende, heeft het braaf in de agenda genoteerd.
Dus zo geschiedt het dat we met anderhalve man en een paardenkop zitten te vergaderen. Weliswaar erg gezellig, helaas niet heel nuttig. Om besluiten te kunnen nemen, moet een minimaal aantal eigenaren aanwezig zijn. Een ander nadeel van het vergaderen met een zeer select gezelschap, is dat wanneer er om vrijwilligers wordt gevraagd voor het een en ander, je niet kunt wegkijken en denken “mijn buurman doet het wel”. Dus je begrijpt: nu ben ik sinds de laatste vergadering samen met een bevriende buurman Commissie Vernieuwing Trappenhuis
