12 februari 2022 – Soms hè, soms moet ik als hond gewoon mijn poot stijfhouden. Want die baasjes zo nu en dan… De hele dag maar bezig, achter die tikdingen waar soms ook andere mensen in zitten, waar ik niets van snap, want hoe kun je nou elkaars kont ruiken als je in een machine zit, en als ze er niet mee bezig zijn, dan zijn ze nog druk bezig met dingen die totaal niet belangrijk zijn.
Kijk, zoals ik het zie. Het leven bestaat maar uit een paar dingen die echt belangrijk zijn. Als allereerste een warm huisje om in te wonen waar ook een lekker bakje eten en een bak water voor me klaarstaan. Ik heb ook geleefd zonder dat huis en dat was echt verschrikkelijk. Ik ben dan ook heel blij dat ik weer een warm huisje heb en altijd brokjes om te eten.
Daarna is het belangrijk dat er iemand is die me wil aaien en aandacht wil geven. Een bedje voor me maakt, een dekentje over me heen legt als het koud is en me vasthoudt als ik bang ben voor het onweer of vuurwerk. Ik heb dat allemaal en ik kan mijn baasje troosten als zij bang is voor iets. Eigenlijk heb ik nu alles wat een hond zich maar kan wensen.
Daarna komen de dingen die baasjes vaak lijken te vergeten, maar juist een leven zo ontzettend mooi maken. Lekker op mijn rug in het zonnetje liggen of bij de vijver in het park zitten en kijken naar alle vogels in het water. Dan begint mijn baasje te roepen, dat ik door moet lopen of trekt aan mijn riem, maar ik hou mijn poot stijf. Ik ga echt nog niet meteen mee. Nog even van het uitzicht genieten.
Laatst ook, toen hadden we heerlijk lui gewandeld in het park. Rustig aan naar de kinderboerderij, daar omheen, langs het grote veld, overal gesnuffeld, met vriendjes gelopen. En toen ineens waren we bij het stoplicht en mijn vriendjes gingen de andere kant uit naar hun huis. Mijn baasje kreeg ineens haast. Nou, niet hoor. Ik ben wel meegelopen, maar de zon scheen ook heel fijn. We liepen langs een plekje – vlakbij de voordeur – waar de zon echt perfect op scheen. Ik ben gaan liggen in dat zonnetje. Baasje begon weer te roepen, dat ik binnen moest komen. Ineens kreeg mijn baasje het door en kwam naast me zitten. Baasje snapte het ineens, het zonnetje is geweldig, op de grond zitten is helemaal niet zo erg en de rest kan nog eventjes wachten.
Ik heb mijn baasje een heel belangrijke les geleerd: dogfulness. Nu is nu en later komt later. Ik snap dat baasjes soms ook hard moeten werken, maar vijf minuten in de zon liggen relaxen, kan eigenlijk iedere dag wel. Dan kun je nog steeds alles doen, maar hondjes en baasjes worden er ook heel gelukkig van. Van maar vijf minuten dogfulness.
