In deze column neem ik jullie even mee in de zoektocht naar ons ‘grotemensenhuis’. Op mijn 29e verhuisde ik voor de liefde vanuit een klein dorpje in Brabant naar het midden van het land. Mijn vriend komt uit Friesland, dus het werd letterlijk een compromis en dus Utrecht. We namen onze intrek in een heerlijk gerenoveerd appartement op Kanaleneiland, waar je de auto voor de deur kan parkeren. Voor velen wellicht (overbodige) luxe, maar voor mij als dorpse geit een must. Een auto hebben staat voor mij gelijk aan vrijheid, aan mijn vrienden en familie in Brabant op kunnen zoeken wanneer ik zou willen.
ALS DORPSMEISJE IN DE STAD
In het begin was het fantastisch. Er is altijd leven in de brouwerij. Je kunt al het leuks in het weekend op de fiets doen zonder dat je eerst hoeft te discussiëren over hoe je weer thuis zult komen. Dagelijks uitwaaien aan het kanaal en in de zomer lekker barbecueën. Iets wat je in een dorp niet doet, want dan wordt je raar aangekeken. De stad gaf me een gevoel van vrijheid, niks of niemand is raar.
HET BEGON TE KNAGEN
Ik voelde me op m’n best als ik de Prins Clausbrug overstak richting Papendorp en als ze daar koeien in de wei hadden gezet. Ik merkte ineens het geluid van de snelweg op, miste weilanden, het bos, stilte en sinds het thuiswerken ook ruimte. We gingen eens op onderzoek uit wat de mogelijkheden waren om een huis te kopen, want de hoeveelheid huur die we maandelijks betaalden deed niet onder voor de maandelijkse lasten van de hypotheek op een huis.
OP ZOEK NAAR EEN ‘GROTEMENSENHUIS’
De zoektocht, de Funda verslaving en het eindeloos veel bezichtigen was begonnen. Wat hebben we veel geleerd over hoeveel spaargeld je eigenlijk nodig hebt voor de kosten koper, samenlevingscontracten, bieden op inschrijving, over hol klinkende tegels, versleten kitranden en ga zo maar door… In de fase dat de moed ons totaal in de schoenen was gezakt en we besloten te stoppen met het cirkeltje van bezichtigen, bieden en teleurgesteld zijn kreeg ik de vraag of ik als inwoner van Kanaleneiland wilde schrijven voor de Zuidwester. Schrijven is iets wat ik naast mijn werk als coach en spreker heel graag doe, dus zonder twijfel was dat een ‘ja’. Een eigen column die ik kon invullen zoals ik dat wilde, ik was in mijn nopjes!
HIER HAD IK EVEN NIET OP GEREKEND!
De eerste column was ingeleverd en we zouden nog één laatste huis bekijken voordat we voorlopig zouden stoppen met zoeken. Op een vrijdagmiddag toen ik op de fiets zat werd ik gebeld door de makelaar, ons bod was geaccepteerd. Ik moest even afstappen. Hoe nu verder?! We hadden een bod gedaan, omdat we de kans niet wilden laten schieten. Ik had er na al die teleurstelling alleen geen rekening mee gehouden dat ons bod geaccepteerd zou kunnen worden.
MIJN LAATSTE COLUMN
Inmiddels wonen we een paar maanden in het noorden van Nieuwegein, waar we kunnen profiteren van de voordelen van de stad. Ik geniet intens van meer ruimte, minder geluid, minder hoogbouw en meer groen. Deze mooie stap brengt alleen één ding met zich mee wat minder leuk is, dat is dat dit mijn laatste column gaat zijn in de Zuidwester.
WIL JE MIJN AVONTUREN BLIJVEN VOLGEN?
Dat kan door me te volgen op Instagram @healthbyhanneke. Ik deel ervaringen en tips om jezelf op één te zetten, de lat lager te leggen in het leven zodat je meer naar je hart kunt luisteren en nog meer van het leven kunt gaan genieten.
Ik wil je enorm bedanken dat je tot hier gekomen bent met lezen. Dat ik mijn verhaal aan jou kwijt kon en ik je mocht vertellen dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Natuurlijk trek ik met regelmaat mijn wandelschoenen aan om nog even lekker te komen uitwaaien aan het kanaal!
